آتش یکی از چهار آخشیج یا عنصراست که با کشف آن جهشی در شیوۀ زندگی انسان­ها پدید آمد. این عنصر در میان تمام ملل دنیا همواره مورد احترام بوده است. عده­ ای آن را مورد پرستش قرار داده­ اند و مردمانی در اجرای مراسم آیینی از آن استفاده کرده­اند. آتش ازگذشته­ های دور تا امروز از مراسم عزا تا جشن­ها، با حالت نمادین دوگانه به گونه­ های مختلف در زندگی بشر، حضوری پررنگ داشته است. امروزه شمع همان نقش روشن­گری آتش را ایفا می­کند چه در مراسم جشن و شادی و چه در مراسم سوگواری؛ و درعین تعارض محیطی، نوعی آرامش را تداعی می­کند و استفاده از آن در دنیا رایج است. تمام تمدن­های بنام دنیا داستان­های مختلفی برای پیدایش آتش دارند و نکتۀ مشترک در تمامی اساطیر جهانی این است که کشف آتش به عنوان نقطۀ عطفی در زندگی بشر، همیشه مورد احترام بوده است. در این پژوهش به شیوۀ تحلیلی- توصیفی و با استفاده از منابع کتاب‎خانه­ ای، جایگاه عنصر آتش در اوستا و بندهشن بررسی و تضاد و تعارض در نماد این عنصر تحلیل شده است. آتش در شعر شاعران با ایجاد حسی دوگانه و حتی چندگانه، دست­مایۀ سرودن اشعاری دل­پذیر شده که با پیشینۀ مفهوم انواع آتش در اوستا و بندهشن شباهت دارد و می­توان ریشۀ آن را در این دو کتاب مشاهده کرد.