چکیده مقاله:

یکی از سرگرمی های کودکان شنیدن و خواندن داستان های تخیلی است. با اینکه کودک در چنین سن هایی به خیال پردازی روی می آورد اما نیاز به تمرین دارد تا قدرت تخیلی را پرورش دهد. قصه های شاهنامه باشخصیتها و عوامل فراواقعی و رویدادهای اعجاب آورش می تواند سیب پرورش نیروی تخیل و تصور قدرت ذهنی کودک شود و علاوه بر سرگرمی باعث آشنایی او با میراث گذشته و تکوین همین فرهنگی گردد؛ اما نویسنده باید در ارائه برخی افسانه ها و داستانهای خیالی شاهنامه محتاط باشد و چنین داستان هایی را با توجه به قدرت تخیل کودک جلوه سازی نماید. اصل چنین داستانهایی، خردمندانه نیست و مملو از عناصر و حوادث شگفت انگیزی و خارق العاده ای است که موجب جذابیت شاهنامه شده است؛ و زمینه برای انتخاب داستان بر اساس نیازهای کودک فراهم می کند؛ اما چنین داستان هایی برای کودک چگونه جلوه سازی شود تا کودک بتواند به راحتی بتواند با داستان ارتباط برقرار کند و پیام متن کهن را دریابد. در اینجاست که اقتباس کنندگان می توانند با کمک بهره گرفتن از تخیل کودک آثار شاهنامه و اسطوره ها را در ادبیات کودک متناسب با فهم و درک کودک بگنجانند تا اصل فرهنگ شاهنامه به نسل های بعدی منتقل گردد. مقاله حاضر تلاش نموده است برای مناسب سازی داستانهای شاهنامه، متناسب با قوه درک و فهم کودک موردبررسی قرار دهد و منابع لازم را به شیوه کتابخانه جمع آوری کرده و به روش توصیفی تحلیل نگارش کند. این تحقیق در نوع خودکار جدید تلقی می گردد.

لینک دسترسی به این مقاله : https://civilica.com/doc/1270288