16 دی ماه در تقویم، روز تکریم مادران و همسران شهدا است. به همین مناسبت سایت کتابخانه تخصصی ادبیات را با داستانی کوتاه از سرکار خانم مریم عرفانیان با همین مضمون به روز می کنیم.  داستان «عطر سیب های سرخ» در تاریخ  چهار‌شنبه ۳۰ آذر ۱۴۰۱با  شماره ۲۳۱۹۹ در روزنامه کیهان به چاپ رسیده است. 

عطر سیب های سرخ
نویسنده:  مریم عرفانیان
دوباره نگاهی به سیب های سرخ و یکدست میان جعبه انداخت. پول میوه فروش را که داد؛ گوشه چادر سیاهش را به دندان گرفت تا از سرش نیفتد. جعبه چوبی را به سختی از روی زمین بلند کرد و بر شانه گذاشت. حتی دلش نیامد به شاگرد میوه فروش بگوید که خانه مان چند کوچه بالاتر از همین کوچه باریک است. هیچ وقت برای انجام کاری از دیگران کمک نمی خواست. چهره پیر و استخوانی اش حکایت سال ها رنج و محنت داشت؛ سال های سختی و سوختن. سوختن در فراق و دوری فرزندی که اگر می بود چه کارها که برای مادرش نمی کرد. سوختنی که پاداشش بی گمان بهشت بود. رحیمش که بود تمام کارهایش را انجام می داد، از خرید نان گرفته تا کارهای دیگر... رحیمش که بود هیچ وقت نمی گذاشت بار زندگی بر شانه های مادر سنگینی کند... هوای همه کارها را داشت. صبح زود، آفتاب نزده، حیاط بزرگ و قدیمی را جارو می زد؛ آب حوض کوچک حیاط را عوض می کرد؛ برای مرغ و جوجه ها دانه می ریخت و...
همان طور که به سختی قدم برمی داشت، زیر لب گفت: «قربان قد و بالایت مادر جان.» آن وقت سلانه سلانه به راهش ادامه داد. گاهی می ایستاد، سر بلند می کرد و به انتهای کوچه چشم می دوخت. در نظرش بی انتها و طولانی تر از همیشه آمد!
از وقتی رحیم رفته بود، تمام کارها را خودش انجام می داد. آن روز هم در خانه مجلسی زنانه گرفته بود. روضه عصرانه ای به بهانه سالگرد رفتن پسرش. کار هرساله اش در اواخر پاییز همین بود.
آفتاب، کم رمق می تابید... کوچه باریک سردتر و خلوت تر از روزهای قبل بود. نه کسی می آمد و نه می رفت. دست هایش سست شدند و لرزیدند. طاقتش طاق شد. جعبه چوبی را روی آسفالت کنده شده گذاشت. دست بر کمرش گذاشت و قوسی به بدن داد. عرق سرد پیشانی اش را با گوشه روسری پاک کرد. خواست تا بار دیگر جعبه چوبی را بر شانه بگذارد، که قامت جوانی را در برابرش دید. جوان فوری جعبه را بر شانه گذاشت و بی آنکه سر برگرداند گفت: «براتون میارم مادر جان.»
لحظه ای درجا خشکش زد! پاهایش سست شدند. نگاهش به دنبال جوان روی شانه های مردانه اش رها شد. بااینکه چهره اش را نمی دید، از پشت سرشانه هایش آشنا به نظر آمد؟! قامت چهارشانه جوان، با آن موهای لخت و سیاه عجیب به رحیم شباهت داشت! جوان جعبه را بر شانه گذاشته بود و در امتداد کوچه باریک، راه افتاد. یادش آمد که رفتار پسرش با همه اهل محل خوب بود و همیشه به همسایه ها کمک می کرد. آن وقت ها توی تعاونی روستا نفت و گاز می دادند. رحیم کنار در تعاونی می نشست تا اگر پیرزن و پیرمردی نمی توانست بارش را به خانه ببرد کمکشان کند. یک بار که دیر به خانه بر گشت، از او پرسیده بود: «کجا بودی مادر؟»
رحیم جواب داده بود: «کپسول بی بی رباب رو تا خونه ش بردم.» آن وقت با لبخندی ادامه داده بود: «اگه یه روزی منم نبودم و شما پیر شدی، یه نفر هم به کمک شما میاد مادر جان.»
لحظه ای اشک مجال رفتنش را گرفت... با دور شدن جوان یک باره به خود آمد. او دور شده بود؛ اما... انگار دل زن نزدیک تر از همیشه به رحیم بود؛ حتی نزدیک تر از روزهایی که تنها سر مزارش می رفت. پسر درحالی که جعبه سیب های سرخ را بر شانه داشت، همچنان پیش می رفت و عطر سیب را با خود می برد. زن خیسی گوشه چشمش را با روسری اش گرفت و دنبالش روان شد.
حال عجیبی داشت. خواست دست بلند کند و بگوید: «رحیم! مادر! مگه شهید نشده بودی؟» انگار زبانش بندآمده بود که حرفی نزد. دوست داشت بگوید که چه لحظه های سختی را سپری کرده است. دوست داشت بگوید چقدر دلتنگش شده است و بگوید مگر قرار نبود سری به مادر پیرت بزنی؟ پس چرا آن قدر دیر به سراغم آمدی؟ با خودش فکر کرد که حالا همه چیز خوب است؛ این حال رویا نیست و رحیم با اوست. زیر لب گفت: «کاش این کوچه تمومی نداشت...» نمی خواست این حال خوش را از دست بدهد. حرف هایش را دوباره در ذهن مرور کرد تا بر زبان بیاورد: «پسرم، شکر خدا حال همه اقوام خوبه؛ دایی مجید دیگه از درد پا نمی ناله... دکتر گفت بعد از رفتن تو، غصه ت رو خورده بود و این طور زمین گیر شد. حالا بهتر شده و صبح ها می ره سرکار. حتما می دونی که عمو علی و همسرش هم چند روز پیش رفتند مکه. بچه هایشان حالا خیلی بزرگ شدند و همه شون ازدواج کردند. مسعود رو که کوچک تر بود یادته؟ همون که هیچ وقت از بازی گل کوچیک با توپ چندلایه پلاستیکی خسته نمی شد، حالا مربی تیم شده و... راستی علی نوه بی بی رباب، همسایه دیوار به دیوارمون، بعضی وقتا احوالم رو می پرسه. دخترخواهرت هم برای خودش خانمی شده و می ره دانشگاه. این روزا درخت گردوی حیاط خونه هم گردو می ده، همون درختی که با دست خودت کاشتی.»
به در خانه که رسیدند جوان ایستاد؛ پیرزن هم ایستاد. نفهمید با چه سرعتی کوچه را پشت سر گذاشتند. حالا دیگر شکش به یقین رسیده بود که او رحیم است. رحیم نشانی خانه پدری اش را خوب به خاطر داشت. همان خانه قدیمی، با در آهنی سبزرنگ و...
جوان بی آنکه سر برگرداند، جعبه سیب های سرخ را روی اولین پله سنگی، کنار در گذاشت. پسرش در تمام طول کوچه با او همراه بود و حالا وقت رفتن بود... پیرزن سراسیمه سرخم کرد تا کلید آویخته به گردنش را بیرون بیاورد و در را باز کند؛ ولی... سر که بالا آورد جای او را خالی دید؟! انتهای کوچه را نگاه کرد؛ نه کسی می آمد و نه کسی می رفت! آهی کشید و با خودش گفت: «راستی؛ نتونستم یه بار دیگه چشمات رو ببینم مادر...»
 از این فکر لبخند کمرنگی گوشه لبان باریک و چروکیده اش نشست. دیگر نگران نبود؛ می دانست پسرش همیشه و در همه حال با اوست. دوباره زیر لب گفت: «می دونم همیشه پیشم هستی رحیم جان...»
حالا پیرزن مانده بود و کوچه ای بی انتها... کوچه ای که عطر سیب های سرخ، فضایش را معطر کرده بود.
بر اساس خاطره ای از مادر شهید عبدالرحیم رضوی طهماسبی