کتاب ده شاعر انقلاب نوشته محمدکاظم کاظمی است.  این کتاب با هدف ترسیم سیمایی از شعر انقلاب اسلامی ایران و بدایع صوری و معنوی آن، در پرتو نقد آثار چند تن از شاعران عصر انقلاب فراهم آمده است. در این کتاب شعر انقلاب مورد نقد و ارزیابی قرار قرار گرفته که تمرکز بیشتر بر دهه 60 و 70 است و شاعرانی انتخاب شده اند که در دهه های ابتدایی انقلاب ظهور و بروز داشته اند و در حال حاضر سبک شعری آنها به ثبات رسیده است. در این نقدها سعی شده است به ویژگی ها و مشخصات متمایز شاعری هر کدام از این شاعران اشاره شود و از سویی نیز کارنامه شاعری هر کدام از این شاعران انقلاب اسلامی به تفکیک، مورد بررسی قرار گیرد. 
حمید سبزواری، مهرداد اوستا، طاهره صفارزاده، علی موسوی گرمارودی، نصرالله مردانی، علی معلم، حسن حسینی، قیصر امین پور، احمد عزیزی و سلمان هراتی شاعرانی هستند که در این کتاب به آثار آنها پرداخته شده است. در این کتاب هم از نگاه ادبی به تحلیل کیفیت و ویژگی‌های اشعار این شاعران پرداخته شده است و هم از دیدگاه موضوع و نسبت موضوعات این شاعران با انقلاب اسلامی و تاریخ آثارشان مطالب جالبی جمع‌آوری شده است.
محمدکاظم کاظمی در سال ۱۳۴۶ در هرات افغانستان متولد شد. او در سال ۱۳۶۳ به ایران آمد و مدرک کارشناسی‌اش را در رشته مهندسی عمران از دانشگاه فردوسی مشهد اخذ‌کرد. او در سال ۱۳۶۵ به طور جدی فعالیت‌های ادبی‌اش را شروع کرد. کاظمی علاوه بر سرودن شعر، در زمینۀ آموزش شعر، برگزاری انجمن‌های ادبی، انتشار نقد در مطبوعات، تألیف و ویرایش کتب ادبی فعالیت کرده است و امروزه از ناقدین بنام شعر به‌شمار می‌آید. از سوابق او می‌توان به دبیر علمی یازدهمین جشنواره شعر فجر، مسئولیت دفتر هنر و ادبیات افغانستان، عضویت در هیئت تحریریۀ فصلنامه‌ها و نشریاتی مانند «دُرّ دَری»، «نینوا» و مسئولیت جلسه نقد شعر حوزه هنری خراسان رضوی اشاره کرد. «پیاده آمده بودم»، «کفران»، «قصۀ سنگ و خشت» و «شمشیر و جغرافیا» برخی از آثار اوست.