کتاب بدین شیرین سخن گفتن؛ گزیده‌ی غزل‌های سعدی به کوشش دکتر غلامحسین یوسفی و دکتر محمدجعفر یاحقی تدوین شده است. این کتاب بهترین شعرهای این شاعر بزرگ ایرانی می‌پردازد.
اگر عرصه‌ی سخن فارسی یک فرمانروای مسلم و بی‌رقیب داشته باشد، او کسی جز مشرف‌الدین بن مصلح‌الدین سعدی شیرازی معروف به افصح المتکلمین (خوش‌سخن‌ترین گویندگان) نیست. فارسی صحبت می‌کنیم برای آنکه سعدی تنها در قلمروی شعر و انواع آن نیست که به برتری و آوازه‌ای ایران‌گیر و عالم‌گیر رسیده است که او با خلق اثر مشهور و پرآوازه‌ای همچون گلستان، توانسته در عرصه‌ی نویسندگی فارسی هم بی‌رقیب و بی‌نظیر بماند و همین اعتبار یعنی استادی مسلم او در شعر و نثر است که سعدی را فرمانروای قلمروی سخن معرفی کرده است و به قول خود او: «نه هرکس حق تواند گفت گستاخ/ سخن ملکی است سعدی را مسلم» سعدی در شعر و فن شعر سخن را به کمال رسانده است و می‌توان به او گفت خداوندگار شعر عاشقانه.
هزار جهد بکردم که سرّ عشق بپوشم
نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم
به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم
حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد
دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم
مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی
که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم
من رمیده‌دل آن به که در سماع نیایم
که گر به پای درآیم به در برند به دوشم
بیا به صلح من امروز در کنار من امشب
که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم
مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم
به زخم‌خورده حکایت کنم ز دست جراحت
که تندرست، ملامت کند چو من بخروشم
مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
