مقاله : هفت در زبان، ادب و حکم فارسی نوشته : علی محمد روح بخشان چاپ شده درنامه پارسی، زمستان 1378، شماره 15
یکی از مقوله‌های زبانی که ریشه در باورهای اجتماعی و اعتقادی جامعه دارد، عدد است. در واقع، در زبان و ادبیات و به طور کلی در فرهنگ و تفکر فارسی و ایرانی، که البته بخشی از میراث مشترک بشری است، اعداد جایی بس مهم دارند. اما میزان اعتبار همه اعداد به یک اندازه نیست و در این میان اعدادی همچون یک، دو، سه، چهار، پنج، شش، هفت، دوازده، سیزده، چهارده، چهل، هفتاد و دو، نود و نه، صد، عزار جایگاه خاص دارند. در میان این شماره‌ها جایگاه عدد هفت بس ممتاز است زیرا که بیشترین جای به آن اختصاص دارد. 
بررسی سابقه پیدایی عدد هفت، اعتقادات مربوط به آن و مدل و لول هایی که آن را همراهی می کنند نقش عمده در شناخت سیر تحول فکری انسان دارد و می تواند بسیاری از زوایای ناشناخته تحولات فکری و بنیان های اعتقادی و مبانی علمی و مناسبات اجتماعی را روشن کند. اما لازمه این کار این است که ابتدا عدد هفت در زبان و ادبیات و اجتماع و خلقیات و اعتقادات و مانند این ها شناسایی و احصا شود. کاری که ما کوشیده ایم که در این 
گزارش انجام دهیم. پس، این گزارش شامل دو بخش است. بخشی حاوی ترکیبات و آثار و ردپای عدد هفت است، و بخشی دیگر که بعداً ارائه خواهد شد، به تحلیل طبقه بندی شده موضوعی این موارد اختصاص دارد. اکنون تا آن جا که مقدور بوده است ترکیبات عدد هفت را در زبان فارسی، بر حسب ترتیب حروف الفبایی، نقل می کنیم . در تهیه این گزارش، افزون بر یادداشت های پراکنده، از فرهنگ های مختلف، بویژه فرهنگ فارسی معین و لغت نامه دهخدا بهره گرفته شده است. 
اشک حرم نشین نهانخانه مرا        زان سوی هفت پرده به بازار می کشی ( حافظ)