داستان امضای سرخ  نوشته  مریم عرفانیان
خاله گوشه اتاق بافتنی می ‏بافد، چشمم به انگشتر عقیقش می ‏افتد. هنوز آن خاطره در ذهنم روشن است؛ خاطره مدرسه رفتن و دیگر ندیدنت. کاش آن روز صبح، هیچ وقت از آغوشت بیرون نمی‏ رفتم...
یادم هست که همه چیز را از لای انگشت های باریک خاله دیدم! مرا زیر چادر سیاهش کشید و آرام به خود چسباند. آهسته توی گوشم گفت: «غصه نخور عزیزم...»
حس کردم شانه‏ هایش می ‏لرزد. انگشتر عقیقش درست جلوی چشم هایم را گرفته بود. سرما در وجودم دوید؛ یادم نیست پاییز بود یا زمستان.
تنها خاطرم هست که باد ناله‏ می کرد و چند برگ خشکیده روی شاخه های عریان چنار در هم پیچیدند. برف و باد، چادر مادر را می ‏دزدید. مادر همیشه می‏‏ گفت: «وقتی برف و باد باهم برقصند شگون نداره.»
نمی‏ دانستم چه اتفاقی افتاده بود؟ نمی‏ دانستم چرا مادر خودش را می‏ زد و یا حتی چرا خاله جلوی چشم هایم را گرفته بود؟ اما خوب یادم هست، نزدیک غروب همه جمع شده بودند؛ همه ‏ اقوام دور و نزدیک... و در گودالی، جعبه ‏ای چوبی گذاشتند.
چیزی شبیه بغض، گلویم را می فشرد و خورشید زیر ابرهای کبود پنهان بود. مادر خودش را روی خاک مرطوب انداخت و من سرگردان به حرکات مبهم کلاغ ها در آسمان خیره ماندم. چند زن شانه ‏های مادر را ‏مالیدند و روی صورت رنگ پریده اش آب پاشیدند. مردی نوحه سوزناکی خواند.
چند بار خواستم به طرف مادر بدوم؛ اما... خاله محکم ‏تر از قبل مرا به خود چسباند. تا اواخر شب همان جا ماندیم. وقتی خواستیم به خانه برویم، مادر دوباره برگشت و کنار قبر نشست. خاله مرا رها کرد و دست ‏های ظریف مادر را از لای گل و خاک بیرون کشید. بهت ‏زده به آن ‏ها چشم دوختم. موقع برگشت، مادر هنوز می‏ لرزید و خاله زیر بغل هایش را گرفته بود... من، بی آنکه کسی دستم را گرفته باشد به دنبال عزاداران راه افتادم.
به خانه که رسیدیم؛ دوان دوان از بین جمعیت سیاه‏پوش گذشتم و در اتاق را باز کردم. تار و ویلچرت سر جایش بود. کتاب حافظ هم روی ویلچر قرار داشت. حتی کپسول اکسیژن هم سر جای همیشگی اش بود. همان کپسولی که سال های سال، نفس هایت به آن بند بود. هر بار که علت حال وروزت را می پرسیدم، مادر می گفت: «بابا ماسکش رو به صورت مجروحی گذاشته، اون رو کول گرفته و آوردش عقب.»
دفتر دیکته ‏ام هم کنار کپسول بود. خودت شب قبل با خودکار قرمز امضا کرده و گفته بودی: «این هم یه نمره بیست برای دختر قشنگم...»
همه چیز سر جایش بود؛ اما تو نبودی؟!
می خواستم باز هم برایت حرف بزنم؛ ولی...
دیگر نبودی که مثل همیشه به حرف هایم گوش بدهی و آرامم کنی! مادر پشت پنجره ایستاده بود. سایه شیشه ‏های رنگی بر چهره اش افتاده بود و شانه‏ هایش می لرزید.
زمزمه محزونش توی گوشم پیچید. همان نوحه ای را که دوست داشتی زیر لب تکرار می کرد.
تو فدایی خدایی، مست عطر کربلایی، جانباز شیمیایی...
سر چرخاند. با چشم هایی خیس، نگاهم کرد و گفت: «بابات راحت شد، از اون همه تنگی نفس، از اون همه سرفه و بیدار شدن شبانه... رفت پیش دوستای شهیدش.»
خاله گوشه اتاق بافتنی می ‏بافد، چشمم به انگشتر عقیقش می ‏افتد. هنوز آن خاطره در ذهنم روشن است؛ خاطره مدرسه رفتن و دیگر ندیدنت. کاش آن روز صبح هیچ وقت از آغوشت بیرون نمی‏ رفتم بابا. حالا، سال‏ ها از آن روز که بی خداحافظی رفتی می ‏گذرد. مادر توی استکان دور طلایی چای می‏ ریزد و بخار گرم سماور تا سقف پیچ وتاب می خورد. زمستان است و پشت شیشه‏ های رنگی اتاق، برف و باد لای شاخسار عریان چنار می‏ پیچد. باد هو می‏ کشد و برگ های خشکیده را در هم می ‏کند. کتاب حافظ هنوز روی ویلچر گوشه اتاق است و دفتر دیکته ‏ام با آن امضای سرخ، لب طاقچه.