الکساندر پوشکین

«پوشکین» بنیان گذار شعر ادبی در «عصر طلایی شعر» در روسیه بود. اولین شعر «پوشکین» در سال های نوجوانی او به چاپ رسید و طولی نکشید که این شاعر و نویسنده ی بااستعداد، در سراسر روسیه شناخته شد. برجسته ترین اثر او را می توان کتاب «یوگنی آنگین» در نظر گرفت؛ رمانی هفت هزار سطری که به نظم نوشته شده است. «پوشکین» زندگی پرماجرا و پرحادثه ای داشت و در نهایت نیز بر اثر زخم های ناشی از یک دوئل، جان خود را از دست داد.

الکساندر سولژنیتسن

او، نویسنده و تاریخ دان روس بود که در سال 1970، جایزه ی «نوبل ادبیات» را از آن خود کرد. «سولژنیتسن» آثار خود را به کار می گرفت تا مردم کشورش را نسبت به رویدادهای اردوگاه های کار اجباری در نواحی دور افتاده ی اتحاد جماهیر شوروی بیشتر آگاه کند. از برجسته ترین آثار «سولژنیتسن» می توان از کتاب های «مجمع الجزایر گولاگ» و «یک روز از زندگی ایوان دنیسویچ» نام برد.

ایوان تورگنیف

«تورگنیف»، نویسنده ی رمان و داستان کوتاه بود که در ابتدا برای انتشار رمان «پدران و پسران»، کتابی که امروز یک اثر کلاسیک در نظر گرفته می شود، با مشکلات و موانع زیادی از طرف ناشرین مواجه شد. یکی دیگر از آثار برجسته ی این نویسنده، مجموعه ای از داستان های کوتاه به نام «شکارچی در سایه‌روشن» است که به شکلی تأثیرگذار، بی رحمی ها و ستم های جامعه ی «ارباب و رعیتی» را آشکار می کند.

ولادیمیر ناباکوف

«ناباکوف»، حشره شناس و رمان نویسی روسی/آمریکایی بود. نُه رمان نخست او که به زبان روسی نوشته شدند، این نویسنده را به شهرت ادبی رساندند. «ناباکوف» پس از این آثار، شروع به نوشتن رمان های انگلیسی‌زبان کرد که اکنون در سراسر جهان از محبوبیت بالایی برخوردار هستند. رمان جنجال برانگیز و تحسین شده ی او، کتاب «لولیتا»، جایگاه یک اثر کلاسیک را در ادبیات جهان به دست آورد. «ناباکوف» همچنین هفت بار نامزد نهایی دریافت «جایزه ی ملی کتاب آمریکا» شد.

میخائیل بولگاکف

«بولگاکف»، رمان نویس، پزشک و نمایشنامه نویسی بود که در اوایل قرن بیستم فعالیت می کرد. او به عنوان یکی از جنجال برانگیزترین نویسندگان عصر خود شناخته می شد و به خاطر انتقادهای طنزآمیزش از جامعه ی اتحاد جماهیر شوروی شهرت داشت. اگرچه «بولگاکف» در رشته ی پزشکی تحصیل کرده بود، شیفتگی اش نسبت به ادبیات باعث شد او به نویسندگی روی آورد. آثار «بولگاکف» به واسطه ی واقع گراییِ بی پرده و طنز تاریک موجود در آن ها، در دوران سرکوب سیاسی در اتحاد جماهیر شوروی که با نام «پاکسازی بزرگ» شناخته می شود، با سانسورها و ممنوعیت های شدید مواجه بود. 

«بولگاکف» در سال 1925، رمانی کوتاه و «ابزورد» به نام «قلب سگ» را به انتشار رساند که باعث شد فشارها از طرف حکومت شوروی بر این نویسنده افزایش یابد و دفتر خاطرات شخصی و چند اثر ناتمامش از او گرفته شود. این شرایط باعث شد مشکلات مالی زیادی برای «بولگاکف» پدید آید اما او با وجود این چالش ها، تا زمان مرگ خود در سال 1940 به خلق آثار ادبی تأثیرگذار و ماندگار ادامه داد. بدون تردید برجسته ترین اثر این نویسنده، رمان «مرشد و مارگاریتا» است.

آنتون چخوف

«چخوف» به عقیده ی بسیاری از متخصصین در حوزه ی ادبیات، برجسته ترین نویسنده ی داستان کوتاه در تاریخ است. او نیز مانند «بولگاکف» در رشته ی پزشکی تحصیل کرده بود اما ادبیات و نویسندگی برایش اهمیت بیشتری داشت. «چخوف» با استفاده از زبانی دقیق و بی پرده، به جزئیات و وجوه مختلف زندگیِ واقع گرایانه و عادی می پرداخت و همزمان، انگیزه های اسرارآمیز و پیچیده ی شخصیت هایش را برای مخاطبین آشکار می کرد. یکی از توانایی های منحصر به فرد «چخوف»، چه در داستان های کوتاه و چه در نمایشنامه هایش، خلق فضاهای تشویش آور و تاریک در بطن اتفاقات روزمره ی زندگی در جامعه ی روسیه بود. کتاب های «مرغ دریایی»، «باغ آلبالو» و «دایی وانیا» از برترین آثار «آنتون چخوف» به حساب می آید.

لئو تولستوی

«تولستوی» بدون تردید یکی از برجسته ترین نویسندگان در تاریخ روسیه و همچنین در ادبیات جهان است. او اغلب به عنوان نویسنده ی داستان کوتاه و رمان شناخته می شد اما در سال های پایانی عمر خود به نوشتن نمایشنامه و مقاله نیز روی آورد. او نخستین بار به واسطه ی خلق رمان های سه گانه ی «کودکی»، «نوجوانی» و «جوانی» که رگه های خودزندگی نامه ای داشتند و همچنین کتاب «سِواستوپول» که بر اساس تجارب خودش در «جنگ کِریمه» شکل گرفته بود، به شهرت رسید. «تولستوی» چند سال بعد به شدت تحت تأثیر آموزه های اخلاقی مسیح قرار گرفت و بحران های اخلاقی عمیقی را تجربه کرد که باعث شد او چندین متن مذهبی را به انتشار برساند. از برجسته ترین آثار «لئو تولستوی» می توان از کتاب های «آنا کارنینا»، «جنگ و صلح» و «مرگ ایوان ایلیچ» نام برد.

فئودور داستایوفسکی

«داستایوفسکی» نویسنده ی رمان و داستان کوتاه، روزنامه نگار و فیلسوف قرن نوزدهمی بود. آثار او به کاوش در روانشناسی انسان می پردازد و تمام جنبه های تجربه و فکر خودآگاه و ناخودآگاه را در برمی گیرد. 

«داستایوفسکی» اگرچه به عنوان یک مهندس نظامی فارغ التحصیل شد، اما از این کار انصراف داد و به گروهی سوسیالیست پیوست. او پس از مدتی توسط نیروهای حکومت بازداشت و به سیبری فرستاده شد. «داستایوفسکی» به واسطه ی این اتفاقات مهم و سرنوشت ساز، به نویسندگی روی آورد و بارها از تجارب خود در زندان، در آثاری همچون «خاطرات خانه اموات» و «تحقیر و توهین شده ها»، سخن به میان آورد. «داستایوفسکی» در نهایت به یکی از پرمخاطب ترین و تحسین شده ترین نویسندگان در «ادبیات روسیه» تبدیل شد. آثار او تاکنون به بیش از 170 زبان ترجمه شده است.