پنجشنبه ها با سعدی این هفته را با اشعاری مرتبط با ماه مبارک رمضان از استاد سخن سعدی  اختصاص می دهیم. 

رمضان در شعر سعدی نیز از جایگاه ویژه ای برخوردار است. حضور رمضان و روزه در غزلیات سعدی حضوری است پوشیده و رمزآلود که البته در همه یا بیشتر غزل های سبک عراقی حضور رمضان و روزه چنین است.
نگاه سعدی به روزه و رمضان، نگاهی سیاسی، اجتماعی و انسانی است. جهد کردن برای نجات غریق نه به دربردن گلیم خویش از موج.
روزه در نگاه سعدی خوراندن طعام است به نیازمندان، نه خوردن طعام از سحر تا هنگام اذان مغرب.

 مسلّم کسی را بود روزه داشت
که درمانده ای را دهد نان چاشت
وگرنه چه لازم که سعیی بری
ز خود بازگیری و هم خود خوری

 
همچنین هلال ماه نو در نگاه سعدی، ابروی دوست جلوه می کند:

هرکه را خاطر به روی دوست رغبت می کند
بس پریشانی بباید بردنش، چون موی دوست

 دیگران را عید اگر فرداست ما را زین به است
روزه داران ماه نو بینند و ما ابروی دوست 

**
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۳ - در وداع ماه رمضان
برگ تحویل می‌کند رمضان

بار تودیع بر دل اخوان

یار نادیده سیر، زود برفت

دیر ننشست نازنین مهمان

غادر الحب صحبةالاحباب

فارق‌الخل عشرة الخلان

ماه فرخنده، روی برپیچید

و علیک السلام یا رمضان

الوداع ای زمان طاعت و خیر

مجلس ذکر و محفل قرآن

مهر فرمان ایزدی بر لب

نفس در بند و دیو در زندان

تا دگر روزه با جهان آید

بس بگردد به گونه گونه جهان

بلبلی زار زار می‌نالید

بر فراق بهار وقت خزان

گفتم انده مبر که بازآید

روز نوروز و لاله و ریحان

گفت ترسم بقا وفا نکند

ورنه هر سال گل دمد بستان

روز بسیار و عید خواهد بود

تیر ماه و بهار و تابستان

تا که در منزل حیات بود

سال دیگر که در غریبستان

خاک چندان از آدمی بخورد

که شود خاک و آدمی یکسان

هردم از روزگار ما جزویست

که گذر می‌کند چو برق یمان

کوه اگر جزو جزو برگیرند

متلاشی شود به دور زمان

تا قیامت که دیگر آب حیات

بازگردد به جوی رفته روان

یارب آن دم که دم فرو بندد

ملک الموت واقف شیطان

کار جان پیش اهل دل سهلست

تو نگه دار جوهر ایمان