کتاب غصه نان، اکسیر جان:  قصه های منظوم اثر فرید الدین عطار نیشابوری
مقدمه، گزینش و تعلیقات: مهدی محبتی؛ آثار منظوم
قصه های عطار بازتاب هنرمندانه نکته ها، تأملات و دقت های عمیق و عظیم فکری و فرهنگی از یک سو و ترجمان دردها، اشتیاق ها و بی قراری های روحی بی تاب و آشفته و آتشناک از دیگرسو است. تکرار حرف ها و حرف های تکراری نیست. شعله هایی است از جانی سوخته و آتش دار که بی پروا و بعضاً بی پرده، بر زبانش آمده و در شکل و شمایل قصه ها و اشعار تجسم یافته است. 
عطار بی تردید بزرگترین سازنده قصه های منظوم عرفانی در ادب فارسی است که توانسته بیش و پیش از همه، ««روایتگری و روایت نگاری»» را از حیث کمی و بسامدی گسترش بدهد و قصه های منظوم عرفانی را به میان مردم بکشاند. او همچنین از منظر کیفیت معنایی معنوی و نیز ساخت و بافت هنری قصه های عرفانی، سرآمد شاعران زبان فارسی است. در حقیقت هیچ شاعر عارفی به اندازه عطار، مفاهیم عمیق عرفانی را، با تکیه بر روایت، عمق و اعتلا نبخشیده است.
او در قصه های خود به طیف وسیعی از مسائل فکری، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، روحی و روانی می پردازد که در کمتر جایی از پهنه بزرگ ادب فارسی می توان آن ها را دید یا نشانی از آن ها جست؛ آن هم به شکل و شمایلی دلنشین و هنرمندانه که هم لذت برد، هم دگرگون شد و هم در خاطر نگه داشت.

قصه ها دیدی بسی این هم ببین                            قصه کم گو کاحسن القصه ست این
گردهی غصه که هستم قصه گوی                         غصه خور چون برده ام در قصه گوی
قصه گفتن نیست ریح فی الفصص                        مینبینی روح قرآن از قصص
قصه کوته میکنم یک اهل راز                              گر درین قصه کند عمری دراز
هر نفس این قصه نوری بخشدش                          بی غم وغصه حضوری بخشدش