معرفی کتاب شاه نامه ها اثر سیروس شمیسا
دکتر سیروس شمیسا پژوهشگر ادبی و یکی از تاثیرگذارترین نویسندگان معاصر، اثری با نام "شاه نامه ها" ارائه کرده که آن را نوعی ادای دین به شخصیت و کار حکیم ابوالقاسم فردوسی می داند. آنچه نویسنده به عنوان نیرو محرکه برای ایجاد این اثر به کار گرفته، جنبه های تاریخی و اساطیری شاهنامه است که به طور واضحی با تاریخ حقیقی ایران ارتباط دارد. در راستای کشف و برقراری این ارتباط، مولف بیان می دارد که بیشتر از چهل سال به تحقیق و پژوهش درباره ی جنبه های مختلف آن پرداخته و این قطعات تاریخی و اجتماعی را همچون تکه های پازل در کنار هم قرار داده است.
تسلط و آگاهی جامع دکتر شمیسا به داستان های شاهنامه و اطلاعات غنی تاریخی ایشان سبب شد تا جرقه ی اولیه ی مقایسه ای میان این داستان ها و آنچه حقیقتا در تاریخ نگاری ها ثبت شده، خورده شود و این استاد بزرگ ادبیات ایران با تالیف کتاب پیش رو، قدم دیگری در جهت شناساندن بهتر این شاهکار ادبی ایران و جهان به مخاطبین و علاقمندان فردوسی بردارد.
نویسنده که تجربه ی زندگی در داستان های شورانگیز و پرغرور شاهنامه را داشته، می خواهد این طعم شیرین را به کام باقی ایرانیان علی الخصوص دانشجویان ادبیات و شاهنامه پژوهان بچشاند و با این شیوه مخاطبان را با کشتی شاهنامه، به اقیانوس پهناور تاریخ ایران زمین رهسپار کند. همانطور که فردوسی روزگاری با سرودن شاهنامه در تلاش بود تا زبان پارسی را احیا کند، اکنون شمیسا که مرید و دوستدار اوست از حربه ی او استفاده می کند تا تاریخ را از دریچه ی شاهنامه زنده کند.
کتاب شاهِ نامه‌ها، درس‌گفتارهایی است که سیروس شمیسا در کلاس‌های شاهنامه در خارج از دانشگاه داشته و بعد از بازنشستگی آنها را به‌صورت یکجا و به‌عنوان یک کتاب، منتشر کرده است. به گفته‌ی این استاد دانشگاه و پژوهشگر ادبی، کتاب شاهِ نامه‌ها نتیجه‌ی تحقیقات و مطالعات شخصی او از متن و داستان‌های شاهنامه است. شمیسا با مطالعه‌ی هریک از شخصیت‌های تاریخی و اساطیری و تطبیق آنها با کتاب‌های ایران‌شناسانی مانند کریستن سن، ویدن گرن و... ارتباط میان تاریخ ایران و داستان‌های شاهنامه را مورد بررسی دقیق قرار داده است. ادعای او در کتاب شاهِ نامه‌ها این است که نباید هر موضوعی را از ذره‌بین مسائل علمی دید و گاهی درک مطالب کهن باستانی، با حدس و گمان نیز، جایز است. شمیسا بر این نکته واقف است که ریشه‌یابی که او از داستان‌های شاهنامه ارائه داده است، با آنچه شرق‌شناسان در کتاب‌هایشان نوشته‌اند تفاوت داشته باشد و دلیل این امر را عدم شناخت و تسلط برخی از این مستشرقان به ادبیات فارسی می‌داند.
