به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، انتشارات مدرسه وابسته به سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی وزارت آموزش و پرورش طی روزهای گذشته اقدام به انتشار کتاب «پیشینه آموزش زبان فارسی در ایران»، اثر فریدون اکبری شِلدره کرده است.
ناشر این اثر در معرفی این اثر آورده است: «شناخت زبان فارسی و اطلاع از ریشه‌ها و بنیان‌هایی که این زبان را پیش روی ما قرار داده است ضروری‌ترین شناخت در میان فارسی‌زبانان است. کتاب «پیشینه زبان فارسی در ایران» هرچند از نامش پیداست که به بررسی وضعیت آموزش زبان فارسی می‌پردازد لیکن در اثنای این بررسی بسیاری از بن‌مایه‌های اساسی این زبان را بر ما می‌گشاید.
کتاب «پیشینه آموزش زبان فارسی در ایران» پژوهشی است در قلمرو زبان فارسی به عنوان زبان رسمی و ملی در ایران و به طور خاص، رویکردها و روش‌های زبان فارسی را در گام نخست زبان‌آموزی در بستر تاریخی آن بررسی می‌کند.
در این کتاب توجه ویژه‌ای به زبان فارسی و کتاب‌های آموزش زبان فارسی از ابتدایی‌ترین مقطع تحصیلی شده است. یکی از اولین‌ بررسی‌هایی که در کتاب صورت گرفته توجه به آموزش مکتب‌خانه‌ای و مَدرَسی بوده است.
این کتاب‌ فشرده‌ای از پویه‌های پایای علمی و آموزشی در قلمرو زبان فارسی است که از سده‌های نخست دوره اسلامی تاکنون در نظام تعلیم و تربیت مکتب‌خانه‌ای و آموزش مَدرَسی، کارایی داشته است. با مطالعه این اثر، فراز خاطری برای خواننده فراهم می‌آید تا با فضای آموزش خانقاه، دُوَیره، مکتب‌خانه، نظامیه، حُجره، دالفنون و مدرسه‌ها و چگونگی آموزش آن‌ها آشنا شود و به تبع آن رویکردها و روش‌ها را فرابگیرد.
بن‌مایه محتوایی این کتاب، بر «زبان‌آموزی» (آموزش زبان فارسی) استوار است. زبان،‌ تصویر هویت و احوال گویشورِ خود است و گذرگاهی است که اهل زبان را به سرزمین پرفروغ یادگیری و دانایی، فرامی‌برد. آشنایی با رویکردها و روش‌های آموزش زبان فارسی در ایران، ره‌آورد مطالعه این کتاب است.»
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «‌یکی از ویژگی‌های بارز زبان طبیعی این است که گونه‌های زبانی بی‌شماری داشته باشد. زبانی که گونه‌های مختلف زمانی، مکانی، سنّی و غیره را نداشته باشد، زبان طبیعی نیست. زبان طبیعی، مانند «فارسی» بی‌نهایت گونه زمانی دارد. در یک مقطع زمانی واژه‌های چون «دوسیه»، «دارالتجزیه»، «عدلیّه» و «بلدیّه» به ترتیب جای خود را به «پرونده»، «آزمایشگاه»، «دادگستری» و «شهرداری» می‌دهند و خود برچسبی برای هویت یک مقطع زمانی زبان فارسی می‌شوند... زبان فارسی گونه‌های مکانی بسیار متعددی هم دارد. فارسی تهرانی با فارسی اصفهانی، شیرازی، مشهدی، یزدی، اهوازی و ... چه از حیث آوایی و چه از لحاظ واژگانی، تفاوت‌های بارز دارد ک همین تفاوت‌ها عاملی برای تشخیص گونه‌های مکانی است. حتی در شهرهای بزرگ مانند تهران می‌توان به گونه‌های مکانی مختلف دست یافت. در کنار گونه‌های زمانی و مکانی می‌توان به گونه‌های تحصیلی، شغلی، اجتماعی، سنّی و ... نیز اشاره کرد». (صفوی، 1382، ص 29)
باطنی (1371، ص 12 به بعد) درباره ویژگی‌های زبان می‌نویسد: «ما از راه این تعریف‌ها به شناخت ماهیت زبان دست نخواهیم یافت. راهی که می‌تواند ما را از این بن‌بست برهاند؛ این است که به شیوه پدیدارشناسی (فنونولوژی)، ویژگی‌های برجسته زبان را برشمریم و سپس نتیجه بگیریم که هر پدیده‌ای که دارای این ویژگی‌های باشد، زبان نامیده می‌شود.‌»
همچنین در پشت جلد این کتاب ‌آمده است: «‌این کتاب، فشرده‌ای از پوی‌های پایای علمی و آموزشی در قلمرو زبان فارسی است که از سده‌های نخست دوره‌ی اسلامی تاکنون در نظام تعلیم و تربیت مکتب‌خانه‌ای و آموزش مدرسی، کارا و نقشمند بوده‌اند.
با خوانشِ این اثر، گلگشتی برای خواننده فراهم می‌آید تا با فضای آموزش خانقاه، دُوَیره، مکتب‌خانه، نظامیه، حُجره، دارالفنون و مدرسه‌ها و چگونگی آموزش آن‌ها آشنا شود؛ رویکردها و روش‌ها را فرا بگیرد.
گرانیگاهِ محتوایی این کتاب، بر «زبان‌آموزی» (آموزش زبان فارسی)، استوار است. زبان، بازنمایاننده‌ی هویت و حال‌های گویشورِ خود است و گذرگاهی است که اهل زبان را به سرزمین پرفروغ یادگیری و دانایی، فرا می‌برد.
آشنایی با رویکردها و روش‌های آموزش زبان فارسی در ایران، ره‌آوردِ مطالعه‌ی این کتاب، خواهد بود.»
کتاب «پیشینه آموزش زبان فارسی در ایران»، اثر فریدون اکبری شِلدره در 380 صفحه، شمارگان 1000 نسخه و به‌بهای 22 هزار تومان توسط انتشارات مدرسه راهی بازار نشر شده است.