زبان (زبان های باستانی)

ــ واژه و معنای آن از فارسی میانه تا فارسی/ تألیف کتایون مزداپور . ــ تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، 1390، 810 ص.

آگاهی درباره پیشینه دیرین تاریخی زبان فارسی با بازخوانی کتیبه های سنگی هخامنشی در دوران معاصر به دست آمد. این دانش ما را با گذشتة فارسی آشنا کرد و کشف آثار مانوی و مجاهدت در بازخوانی آنها بود که از نظرگاه تاریخی نزدیکی بیشتر آوایی فارسی میانه در قرن سوم میلادی را با فارسی دری روشن ساخت. اینک این گونه خودآگاهی زبانی بر این حقیقت پرتو می افکند که در بستر تاریخ اجتماعی، بهره گیری از فارسی بسان ابزار ارتباطی میان گروه ها صورت گرفته و فارسی در هر سه دوران باستانی و میانه و جدید خود، نقش زبان رسمی و میانگان را در نزد اقوام ایرانی و انیرانی نگاه داشته است. در گذر زمان، چنین نقش و کارکردی ثابت مانده است.

این پژوهش به بررسی بخشی از خصائص تاریخی این گذار، یعنی درآمدن فارسی از دوران میانه به دوران جدید خود می پردازد. کتاب از مقدمه و سه فصل تشکیل شده است. فصل نخست کتاب جایگاه تاریخی فارسی را بررسی و تبیین می کند. در فصل دوم موضوع دگرگونی واژگانی مورد بحث قرار می گیرد. آخرین فصل کتاب به بازبینی تلاش هایی گوناگون می پردازد که به¬تازگی زبان فارسی در راه آشنایی با پیشینه کهن و فراموشیده خود کرده است.

http://www.ketabsal.ir /