قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک دم سپر شوند برای برادرش
خون عقاب در جگر شیرشان پر است
از نسل جعفرند و علی این دو لشکرش
این دو، زکودکی فقط آیینه دیده اند­
(آینه ای که آه نسازد مکدّرش)*
واحیرتا که این دو، جوانان زینب اند­
یا ایستاده تیغ دو سر در برابرش؟
با جان و دل دو پاره جگر وقف می‌کند­
یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش
یک دست، گرم اشک گرفتن ز چشم هاش­
مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش
چون تکیه گاه اهل حرم بود و کوه صبر
چشمش گدازه ریخت ولی زیر معجرش
زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت
تا که خدا نکرده مبادا برادرش ...
***
زینب همان شکوه که ناموس غیرت است
زینب که در مدینه قُرق بود معبرش
زینب همان که فاطمه از هر نظر شده است­
از بس که رفته این همه این زن به مادرش
زینب همان که زینت بابای خویش بود
در کربلا شدند پسرهاش زیورش
***
گفتند عصر واقعه آزاد شد فرات
وقتی گذشته بود دگر آب از سرش
زمستان85 ­
*.وامی از استاد محمد علی مجاهدی(پروانه)
مجمع شاعران اهل بیت