جهان کرده*ام ازسخن چون بهشت
از این بیش تخم سخن کس نکشت‏
هر آن کس که دارد هُش و رای و دین
پس از مرگ برمن کند آفرین‏
ای دانای توس
با تمام ناملایمت ها و تنگ دستی ها، هنوز استوار ایستاده ای؛ مثل تمام اسطوره های آزاده شاهنامه ات.
تو هم با همان جان آزاده ات ایستاده ای؛ بزرگ و بشکوه.
توس، با غرور سر بر آسمان می ساید و فخر می فروشد به داشتن بزرگ مهری چون تو.
بلندترین کوه های کهن سال جهان، سر تعظیم فرود آورده اند این همه رادمردی و آزادمنشی را.
نشانی تمام انسان های آزاده را باید از تو پرسید.
تمام کلمات پارسی، بوی تورا می دهند. تویی که راز ماندگاری این زبان شیرینی.
تمام کلمات پارسی، به صف ایستاده اند تا نام جاودانه ات را با بلندترین صداها، در قصیده هایی بی پایان بسرایند. و نام زیبایت را با هم آوازکنند با زیباترین نت هایی که تا به حال ازدهان هیچ پرنده ای آواز نشده باشد.
با کدام کلمات می توانند کلمات پارسی، سپاس تو را بگویند؛ سپاس رنج سی ساله ات را که آغاز ماندگاریشان بود.
خطوط پیشانی ات، رد پای رنج هاست؛
بسی رنج بردم در این سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
شاهنامه ات، نامه ماندگاری ایران زمین است، نامه ماندگاری نام های اسطوره های ایران است؛ اسطوره هایی که جان های آزاده شان را میراث ایرانیان کرده اند.
حکیم توس، حکیم حماسه! دنیا را فتح کرده ای؛ بی آنکه اسبی زین کنی، بی آن که شمشیری بیرون از نیامی بلغزد.
دنیا ناگزیر سر فرود آوردن در برابر شکوه توست. دهان که می گشایی؛ با کلماتی بشکوه، جهانی از دل ها را فتح می کنی و با حکمت بی پایانت، دنیایی شیرین برای ما فراهم کرده ای از عشق وحماسه و حکمت.
سال هاست که رستم واسفندیار و... با تو به شب نشینی خانه های مهربان ایرانی ما می آیند و سیاوش از آتش عشق دل ها عبور می کند و سینه ها گلستان می شوند.
ایران، زنده به نام فردوسی هاست و فردوسی، زنده به ایران؛ ایرانی که مهد پاکان خردمند و خردمندان نامیرا بوده است.
تمام خویش را به پای ایران می گذاری و تنها سربلندی ایران و ایرانی را می خواهی. آن قدر به مام وطن مهربانی که حتی درخت هایی که سایه شان بر سرت نفس کشیده است، عاشقانه ترین آوازهایشان، آوازی است که تو زمزمه کرده ای؛
چو ایران نباشد تن من مباد
هنوز آوازهای گرمت را پرنده های مهاجری که از توس می گذرند، برای آب ها هدیه می برند تا ماهی هایی که راه دریا را گم کرده اند، به خوابی آرام بروند.
نامت غرور ایران و ایرانی است؛ هرچند هنوز هم بوی زخم های تنهایی ات در دربار سلطان محمود، از سمت توس می آید؛ زخم هایی که به اندازه همان زخمی که سهراب از رستم خورد، دردناک است.
نام بزرگت همیشه جاوید باشد؛ همچون نام ایران، همچون نام همان بنای بلندی که ساخته ای؛
پی افکندم از نظم، کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
نام بلندت چنان بر سینه ایران زمین حک شده است که توفان های نابهنگام دشمنان و باران های حادثه هم قادر به پاک کردنش نخواهند بود.
آری! نام تو با نام ایران گره خورده است و این گره تاریخ را هیچ دستی به فاصله تبدیل نخواهد کرد. نامت همیشه بلند؛ همچون نام ایران!
تو جاودانه ای!
(عذرا مجیبی)
و چه حکیمانه سرودی:
هر آن کس که دارد هُش و رای و دین
پس از مرگ برمن کند آفرین‏