شگفتیهای هند در " گرشاسب نامه اسدی" و "شاهنامه فردوسی"
مقاله 5، دوره 9، شماره 31، تابستان 1396، صفحه 63-7
نویسنده
زینب شیخ حسینی
گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه حضرت نرجس رفسنجان
چکیده
شبه‌قارة هند که امروز شامل چند کشور است بزرگترین شبه قارةموجود در جهان و دومین کشور پرجمعیت پس از چین است و تمدن آن یکی از قدیمی‌ترین تمدن‌های بشری می‌باشد.جمعیت فراوان،تنوع ادیان، آب وهوا، گیاهان ، جانوران و... سبب به وجود آمدن پدیده‌های شگفت‌انگیز در هند شده است؛ از این‌رو از دیرباز این کشور را سرزمین عجایب نامیده اند. فردوسی و اسدی نیز در آثار خود همواره به شگفت بودن این سرزمین اشاره داشته‌اند. در پژوهش حاضر سعی بر این است تا با مطالعة گرشاسب‌نامه و شاهنامه ، شگفتیهای این سرزمین را به روش تحلیل محتوا مورد بررسی قرار داده تا به این سؤال پاسخ دهیم که آیا عجایب این سرزمین در دو اثر به صورت یکسان جلوه‌گر شده است؟ و فردوسی و اسدی کدام یک از شگفتیهای سرزمین هندوستان را در آثار خودنمایان ساخته‌اند؟
بررسی‌های این مقاله نشان می‌دهد که شگفتیهای هند در گرشاسب نامه به علّت آمیختگی آن با افسانه ها واساطیر ، بیشتر از شاهنامه جلوه‌گر شده است در حالی که در شاهنامة فردوسی بعد حماسی و پهلوانی اثر مانع از پرداختن به افسانه‌ها شده و تنها در داستان کید هندی به چند شگفتی اشاره شده است.
کلیدواژه ها
هند؛ شگفتی؛ گرشاسب‌نامة اسدی توسی؛ شاهنامة فردوسی
اصل مقاله (428 K) 
