از خودبیگانگی انسان و آفات خودشناسی او از منظر مولانا در مثنوی
۱۳۹۵-۰۱-۱۱
از خود بیگانگی به معنی دور شدن از ارزش ها و فضائل اخلاقی و نسانی و فراموش کردن کمالات و غفلت از خود اصیل و واقعی و گم کردن مسیر درست هدایت است.

 از خودبیگانگی انسان و آفات خودشناسی او از منظر مولانا در مثنوی


چکیده مقاله:

از خود بیگانگی به معنی دور شدن از ارزش ها و فضائل اخلاقی و نسانی و فراموش کردن کمالات و غفلت از خود اصیل و واقعی و گم کردن مسیر درست هدایت است. این موضوع که امروزه با تعبیرات متفاوت و به طور ویژه ای مورد توجه دانشمندان و بزرگان علم و ادب بوده و هریک به نوعی به آن پرداخته اند. مولوی در دیوان مثنوی بارها، آدمی را مخاطب خویش قرار داده و او را از غفلت و بی خبری نسبت به جایگاه خویش، بر حذر می دارد و با معرفی نمودن موانع و آفات خودشناسی چون بیماری خودشیفتگی، خود کم بینی، حسد، عیب جویی و... آدمی را متوجه خود واقعی و ارزش های اصیل خویش می گرداند. این مقاله در نظر دارد به بررسی و تحلیل و مفهوم از خودبیگانگی در مثنوی و موانعی که انسان را از خویشتتن شناسی دور می سازد، بپردازد.

کلیدواژه‌ها:

از خود بیگانگی، الیناسیون، مسخ، خودشناسی، خودشیفتگی، خود کم بینی، حسادت، عیب جویی
سازندگان:
افزودن دیدگاه جدید:

متن ساده

HTML محدود

Image CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید

نظرسنجی

نظر شما در مورد مطالب این وب سایت چیست؟

انتخاب‌ها

تصاویر شاعران

This block is broken or missing. You may be missing content or you might need to enable the original module.