«نظریه بی‌کرانگی» نوشته سیامک وکیلی در نشر آگاه منتشر شده که شامل دو بخش یا دو کتاب با نام‌های «مکان» و «فضا مکان» است.
نظریه‌ی بی‌کرانگی/ نوشته‌ی سیامک وکیلی.- تهران: آگاه، ۱۳۹۴.
«نظریه بی‌کرانگی» نوشته سیامک وکیلی در نشر آگاه منتشر شده که شامل دو بخش یا دو کتاب با نام‌های «مکان» و «فضا مکان» است. نویسنده در سرآغاز کتاب، به این نکته اشاره کرده که در بررسی‌هایش در ادبیات باستانی و کهن؛ نخست با این مساله مواجه شده که نیاکان ما فاقد دانش امروزی ما دربارنظریه‌ی بی‌کرانگیه زمان بوده‌اند و به این خاطر «زمان را از دست می‌داده‌اند». اما در ادامه تاکید می‌کند که این حکم نادرستی است چراکه نیاکامان ما نیز در گذشته به اندازه ما زمان را می‌شناخته‌اند و حتی در مواردی تعبیر و تفسیرشان از زمان از ما نیز جلوتر بوده است. نویسنده در ادامه این سؤال را مطرح کرده که اگر در گذشته، گذشت زمان در تاریخ و حوزه‌هایی دیگر مثل فلسفه به درستی رعایت می‌شده پس چرا زمان در هنر و ادبیات از دست می‌رفته؟ او پاسخ این پرسش را در خود ادبیات و هنر جست‌وجو کرده است.
نویسنده کتاب، در ادامه به حکایتی از دفتر ششم مثنوی مولوی اشاره می‌کند تا بحث خود را درباره زمان و مکان در ادبیات و هنر پیش ببرد.
