تئاتر درمانی, پیوند روان شناسی و تئاتر با یکدیگر برای تلافی دو دنیای درون و بیرون و رسیدن به مرحله‌ی بالاتری از خودآگاهی است. مرحله‌ای که آغاز یک زندگی خلاق را نوید می‌دهد.
تئاتردرمانی ، شرح زیبایی شناسانه آزادی است. شعار تئاتر درمانی چنین است :« من می خواهم خودم باشم !»
تئاتر درمانی و نمایش زندگی/ فیل جونز؛ ترجمه چیستا یثربی.- تهران: قطره، ۱۳۸۳.
تئاتر درمانی, پیوند روان شناسی و تئاتر با یکدیگر برای تلافی دو دنیای درون و بیرون و رسیدن به مرحله‌ی بالاتری از خودآگاهی است. مرحله‌ای که آغاز یک زندگی خلاق را نوید می‌دهد.
تئاتردرمانی ، شرح زیبایی شناسانه آزادی است .شعار تئاتر درمانی چنین است :« من می خواهم خودم باشم !»
مورنو، بنیان گذار تئاتردرمانی ، صحنه را امکانی برای تمرین زندگی می داند . از دیدگاه او، صحنه از معدود مکان هایی است که انسان در آن ، هم در مقام بیمار و هم در مقام درمانگرخویش ظاهر می شود .
در تئاتر جسم و روح با هم به وحدت می رسند و در واقع فرد در تمامیت وجودی خود مطرح می شود. بنابراین تمام جنبه های وجود انسان در نمایش به پاسخ خوانده می شوند و این مزیت اصلی تئاتر – زندگی است.
گروه درمانی، با تکیه بر کلام به عنوان تنها وسیله ارتباط، فرد را یک بعدی می بیند و این همان ایراد «آنتونن آرتو» یکی از نظریه پردازان معاصر تئاتر غرب است. آرتو با فرهنگ گسسته از زندگی که منحصراً از نطق و کلام فراهم آمده ، می ستیزد و معتقد است که باید پیوندی میان زندگی و فرهنگ استوار کرد. به نظر آرتو، انسان غربی، انسان دوپاره است. در سویی حرکت می کند و می زید و در سوی دیگر می اندیشد و از این دو پارگی رنج می برد. «نقص بزرگ درامای غرب، فقدان اثر بخشی و کارایی آن به تمام و کمال است و این نقیصه زاده مقدس شمردن متن و نویسنده به زیان کارگردان و دیگر عناصر نمایشی است.
