زنان شاهنامه و پایگاه اجتماعی‌شان (تلفیق حوزه علوم اجتماعی و ادبیات)/ تالیف سمیه بخشنده زحمتی.- تهران: رسا، ‎۱۳۹۵.
شاهنامه، ساده‌ترین و دلپذیرترین اثر هنری زبان پارسی است. هنر توصیف فردوسی در شعر فارسی همتا ندارد. وصف درگیری‌ها و گفت و شنودها، دانش و رامش و بزم‎ها و رزم‌ها، روشن و آشکار و دل‌انگیز است. با توجه به داستان‌های زنان شاهنامه می‌توان گفت: در شاهنامه تاکید بر جنسیت زنان نیست، بلکه بر ویژگی‌های شخصیتی آنان و چگونه برخوردشان با فرهنگ و هنجارهای فرهنگی – اجتماعی ایرانی است. داستان های زنان شاهنامه، در نهایت برای متوجه کردن جامعه به مقام و منزلتی است که زن می تواند داشته باد. تلفیق دو حوزه علوم اجتماعی و ادبیات با یکدیگر به تناسب نیاز جامعه و با توجه به جنبش‎‌های حق طلبانه ضرورت و اهمیت موضوع را بهتر می شناساند. عفت و شرم، پاک نهادی و چاره سازی و خرد و دوراندیشی زنان نام‌دار و تاثیرگذار شاهنامه در این مجموعه بررسی شده‌اند.