مرگ‌شناسی و آثار تربیتی آن در مثنوی مولانا= Death and it s educational impacts from Mawlana Jalal al- Din 's perspective‎/ تالیف زهرا قنبرپور، محمدحسین یارمحمدیان.- تهران ؛ خوراسگان (اصفهان): پادینا: دانشگاه آزاد اسلامی، واحد خوراسگان، ‎۱۳۹۵.
دکتر زهرا قنبرپور با همکاری محمد حسین یارمحمدیان، ،کتاب مرگ شناسی و آثار تربیتی آن در مثنوی مولانا را تالیف کرده اند.
 مرگ شناسی و آثار تربیتی آن در مثنوی مولانا اثری است که با این فصل بندی تدوین یافته است:
فصل اول: زندگی نامه و انسان شناسی مولانا؛
فصل دوم: هدف از آفرینش و حقیقت انسان؛
فصل سوم: مرگ شناسی مولانا و آثار تربیتی مرگ
دکتر قنبرپور و دکتر بارمحمدیان بعد از بررسی های انجام شده در مثنوی مولانا،مساله مرگ را بعد از خدا اساسی ترین محور اندیشه بشری در طول تاریخ میدانند و اعتقاد دارند که مولانا انسان را با همه ظرافت و پیچیدگیهای منحصر به فرد خودش بیان کرده است.در اشعار این عارف نامدار،سه معما همیشه برای بشر سوال برانگیز بوده است:مرگ ،عشق،خدا و مولانا از سه جنبه به مساله مرگ می پردازد:
نگاه به جهان
نگاه به انسان
نگاه به خدا
و جهان هستی ما از دیدگاه مولانا به سه عالم تقسیم می شود؛
عالم عدم
عالم خیال
عالم ماده
مولانا عموما جهان را از چشم خدا نگاه می کند و از این جهت جز زیبایی در پدیده های عالم و جز امتحان الهی در وقایع مربوط به انسانها چیزی احساس نمی کند.وی انسان را ترکیبی از روح و جسم می داند که با رسیدن زمان مرگ ،انسان به سوی اصل خود که عالم مجردات است باز می گردد.
در مثنوی،مولانا بیشتر به اخلاق و تربیت نظر دارد و مثل یک شیخ تربیت می کوشد که خواننده را از خود بیرون آورد و از او چیز تازه ای بسازد.نگاه مولانا به مرگ،سازماندهی شده و دارای طرح و اندیشه قبلی همراه با ارایه نظریات و بیانات کلامی و عقیدتی است و مرگ در کلام وی در مثنوی،با نگاه مثبت نگریسته شده و پدیده ای محبوب و خواستنی در نزد مولانا است.