سنت و نوآوری در شعر شاعران مشروطه (عارف، بهار، ایرج میرزا، ادیب نیشابوری و میرزاده‌ی عشقی)/ نگارش: محمد موسیوند.- استاد راهنما: ناهید عزیزی؛ استاد مشاور: محمد رضا روزبه.- کارشناسی ارشد (دانشگاه آزاد اسلامی. واحد بروجرد، دانشکده تحصیلات تکمیلی، گروه زبان و ادبیات فارسی، رشته زبان و ادبیات فارسی) ؛ ‎۱۳۸۸.
عنوان این پژوهش " سنت و نوآوری در شعر شاعران مشروطه (عارف، بهار، ایرج میرزا، ادیب نیشابوری و میرزاده‌ی عشقی) " می باشد.   محقق بر آن است تا با بررسی نمونه هایی از شعر این شاعران میزان استفاده آنان را از سنت های پیشینیان و علاقه مندی هر یک را به نوآوری تبیین نماید. ابتدا اوضاع سیاسی و ادبی آن دوره را مورد بررسی و بعد سروده های معروف این شاعران، که عنصر نوآوری در آنها قویتر است انتخاب و بررسی شده است. بر این اساس اشعار منتخب ابتدا از نظر ساخت و صورت و سپس از جهت شرح و توضیح مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. در موضوع مورد بحث انواع شعر از جمله، قصاید، غزل و تصنیف و نیز قطعه مورد کاوش بوده است. تعاریف سنت و نوآوری در شعر توضیح داده شده و شرح حالی مختصر از زندگی شاعران و عناصر شعری آنان را از منظر سنت و نوآوری بررسی نموده است.
در شعر مشروطه واژگان اروپایی، بعضی از اصطلاحات سیاسی، واژگان و تعبیراتی از حوزه فرهنگ عوام و پاره ای شگردهای زبان تازه وارد ادبیات شد. ویژگیهای شعر این دوره را در این موارد می توان خلاصه کرد سادگی زبان، دوری از صنایع ادبی در نظم و نثر، کاربرد واژه های عامیانه و کوچه بازاری، آمیختگی واژه های قدیم و جدید، ریختن طرح نو در قالب های قدیم شعری، به کار بردن ضرب المثل و کنایه در شعر، فداکردن جوهره هنر به پای مباحث سیاسی صرف، رساندن منظور به واسطه طنز و هجو. زبان عامیانه و عاری از تکلفات لفظی رایج شد و این زبان به خدمت اندیشه ها و مفاهیم جدید به کار گرفته شد. دیگر حسن شعر در کذب بودن آن نبود بلکه راستی و واقع نگری اساس کار شد و شعر و نثری مورد توجه واقع گردید که هدفدار باشد و پیچیدگی های لفظ مانع فهم معنا نشود. پس سنت در شعر شاعران مشروطه رو به ضعف نهاد و نوآوری نیز در شعر نسبی بود و به طور کامل بروز نکرد.