واكاوي كاركرد «رويا» در سروده هاي ادونيس

۱۳۹۸-۰۱-۰۷

امروز شاعر نوپرداز عرب نه تنها از ساختارها و چارچوب هاي از پيش تعيين شده پيروي نمي كند؛ بلكه در صدد است تا خيال را در آزادي كامل رها سازد و زبان را شكوفايي دو چندان بخشد

واكاوي كاركرد «رويا» در سروده هاي ادونيس
نويسنده گان:
ابوالحسن امين مقدسي *، مهديه قيصري،
چکيده:
«رويا» ازجمله اصطلاحات اساسي در نقد ادبي و تعريف شعر نو به شمار مي رود كه تحت تاثير مكاتب غربي يا تصوف به اين حوزه وارد شد. امروز شاعر نوپرداز عرب نه تنها از ساختارها و چارچوب هاي از پيش تعيين شده پيروي نمي كند؛ بلكه در صدد است تا خيال را در آزادي كامل رها سازد و زبان را شكوفايي دو چندان بخشد و آن را از سيطره عقل و منطق، سنت ها و قراردادها بيرون سازد؛ از اين رو به جهان رويا پا مي نهد تا به واسطه آن، در دريافت هاي خود از جهان بيرون به جهاني ماورايي قدم نهد و تصاوير و رمزهايي عرضه دارد كه تاويل هاي بسيار دارد و دريافت يك معنا از آن ممكن نيست. بررسي اصطلاح رويا از آن جهت ضرورت دارد كه تحولي بزرگ در اصول نگارش شعر نوي عرب بر جاي گذاشت. به نظر مي رسد از ميان شاعران نوپرداز عرب، ادونيس به خوبي توانسته است ضمن به كارگيري اين اصطلاح در نقد ادبي، زبان شعر خود را به شيوه هاي نگارش رويا بسيار نزديك كند. مقاله حاضر در صدد است تا ضمن معرفي اصطلاح «رويا» در نقد ادبي معاصر، تكنيك هاي به كاربستن نگارش «رويا» را در شعر ادونيس مورد واكاوي قرار دهد و نشان دهد ادونيس با تاثيرپذيري از ميراث صوفيه و به كارگيري روش هايي در تاويل متن چون عدم تعين در دلالت واژگان و استفاده از شيوه هايي در هنجار شكني دستوري و آشنايي زدايي در تصاوير، زبان شعر خود را به نگارش رويا يا همان نگارش صوفيانه نزديك نمايد.
کليدواژگان:
رويا، نگارش رويا، شعر نو، شعر صوفيانه، ادونيس
http://براي مشاهده متن اينجا کليک کنيد.

برچسب ها:

رويا، نگارش رويا، شعر نو، شعر صوفيانه، ادونيس

سازندگان:

زحمتکش

منابع:

http://www.magiran.com/view.asp?Type=pdf&ID=1913733&l=fa

افزودن دیدگاه جدید:

سال نو مبارک

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

نظامی گنجوی

بهاری داری از وی بر خور امروز که هر فصلی نخواهد بود نوروز گلی کو را نبوید آدمی زاد چو هنگام خزان آید برد باد

حلول ماه نزول رحمت خدا مبارک

این دهان بستی دهانی باز شد تا خورنده لقمه‌های راز شد لب فروبند از طعام و از شراب سوی خوان آسمانی کن شتاب گر تو این انبان ز نان خالی کنی پر ز گوهرهای اجلالی کنی طفل جان از شیر…

هوشنگ ابتهاج

‏گاهی چُنان در این شب ِ تب‌کرده‌ی ِ عبوس ‏پای ِ زمان به قیر فرو می‌رود که مَرد ‏اندیشه می‌کند ‏شب را گذار نیست ‏اما به چشم‌های ِ تو‌ ‏ای چشمه‌ی ِ امید! ‏شب پایدار نیست. هوشنگ…

سعدی

به تو حاصلی ندارد غَمِ روزگار گفتن که شبی نَخُفته باشی به درازنای سالی

مولانا

چون که اسرارت نهان در دل شود ** آن مرادت زودتر حاصل شود

مثنوی معنوی مولوی

بس دعاها کان زیانست و هلاک وز کرم می‌نشنود یزدان پاک

نظرسنجی