«میرزا محمد تقی‌خان فراهانی» (۱۲۳۰–۱۱۸۶) مشهور به امیرکبیر، یکی از صدراعظمهای ایران در دوره ناصرالدین‌شاه قاجار بود. اصلاحات امیرکبیر اندکی پس از رسیدن وی به صدارت آغاز گشت و تا پایان صدارت کوتاه او ادامه یافت. مدت صدارت امیر کبیر ۳۹ ماه (سه سال و سه ماه) بود. وی مؤسس دارُالفُنون بود که برای آموزش دانش و فناوری جدید به فرمان او در تهران تأسیس شد. همچنین انتشار روزنامه وقایع اتفاقیه از جمله اقدامات وی به‌شمار می‌آید. امیرکبیر پس از این که با توطئه اطرافیان شاه از مقام خود برکنار و به کاشان تبعید شد، در حمام فین به دستور ناصرالدین‌شاه به قتل رسید. پیکر وی در شهر کربلا به خاک سپرده شده‌است. بی نینگ انگلیسی که همراه وزیر مختار انگلیس امیر را ملاقات کرده وی را فردی درشت و تنومند و هوشمند توصیف کرده است. بی نینگ می‌نویسد امیر در جوانی اهل کشتی بوده و اندام قوی و درشت وی هم موید همین مطلب است. از پهلوانی امیر اطلاعی در دست نیست اما ورزش زورخانه در زمان وی رایج‌ترین ورزش بود. لباس امیر جبه بود و به منشیانش نیر دستور داده بود جبه به تن کنند. امیر کلاه بلندی بر سر می‌گذاشت و موهای وی بلند و از نوع به اصطلاح پاشنه نخواب بود. وزیر مختار انگلیس در یکی از گزارش‌هایش می‌نویسد پول دوستی که صفت بارز ایرانیان است به هیچ وجه در امیر راهی ندارد. همه وی را فردی مورد اطمینان و غیر قابل فساد می‌دانستند. دکتر پلاک اتریشی می‌نویسد: پولهایی که به امیر می‌دادند و نمی‌گرفت همگی خرج کشتنش شد.

کتاب «امیرکبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار» تالیف آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام یکی از قدیمی‌ترین آثار این سیاستمدار ایرانی است که برای نخستین‌بار در سال 1346 از سوی انتشارات امیرکبیر و در زیر فشار شدید ساواک منتشر شد.

این کتاب تحقیقی است درباره مبارزات ضد استعماری “امیرکبیر” که در هفت بخش سامان یافته است. در ابتدای کتاب تصویری از اوضاع و احوال کشور قبل از زمامداری امیرکبیر ترسیم می‌گردد; سپس اقدامات و اصلاحات و مبارزات او بر ضد استعمار و عمال استعمار بازگو می‌شود و پس از آن، وضع کشور پس از سقوط امیرکبیر و تجدید استعمار بررسی و ارزیابی می‌گردد.

در بخش اول به “عوامل خاص تربیت امیرکبیر” اشاره شده است.

بخش دوم به اوضاع “پیش از امیر” مربوط می‌شود که شامل دو فصل “آثار شوم پیمان ترکمان چای” و “در راه احراز کرسی صدارت” است.

بخش سوم تحلیلی از “سیاست داخلی امیرکبیر” است که این موضوعات را “تمرکز قدرت یا مبارزه با ملوک الطوایفی”، “تنظیم بودجه یا مبارزه با استعمار اقتصادی”، “تشویق صنعت و تکثیر ثروت”، “تقویت بنیه دفاعی”، “نهضت فکری و علمی”، “امیرکبیر و مذهب” شامل می شود.

بخش چهارم با عنوان “سیاست خارجی امیرکبیر” از این مباحث تشکیل شده “امیر و نفوذ استعمارگران”، “جلوگیری از مداخله خارجی در امور داخلی”، “جاسوسی به نفع اجانب”، “استفاده از مذهب”، “امام زمان”، “اسناد جاسوسی”، “امیرکبیر و اقلیت‌های مذهبی”، “امتیار بیگانه، یا دزدی رسمی”، “امتیاز حکومت بر خلیج‌فارس”، “افغانستان”، “کارشکنی بریتانیا و نقشه‌های دیگر امیر”.

پایان کار و سرنوشت امیرکبیر موضوع بخش پنجم کتاب است.

در بخش ششم نیز قضاوت‌های دیگران و سخنان و نوشته‌های صاحب نظران درباره امیرکبیر آمده است. آخرین بخش کتاب نیز به اوضاع ایران پس از امیرکبیر اختصاص یافته “عقب‌گرد در سیاست خارجی”، “امتیاز رویتر یا استعمار بی پرچم” و “دوران امتیازات”.

کتاب با فهرست مطالب و اعلام به پایان می‌رسد.