نویسنده کتاب «شکنجه گران می گویند» قاسم حسن‌پور می‌باشد. این کتاب توسط انتشارات موزه عبرت ایران در سال 1388 به چاپ رسیده است.
این اثر با استناد به مدارک بر جای مانده از دستگاه جهنمی ساواک به نقل جنایات این سازمان مخوف می‌پردازد. در این کتاب ابتدا با چگونگی پیدایش دستگاه‌های اطلاعاتی در ایران آشنا شده و سپس با درج اعترافات سنگین شکنجه‌گران، گوشه‌ای از جنایات این سازمان از نظر شما می‌گذرد.
بهمن نادری پور (تهرانی) و فریدون توانگری (آرش)، دو تن از شکنجه‌گران معروف رژیم گذشته هستند که بیشتر مبارزان و انقلابیونی که زندان رفته اند، آنان را می‌شناسند.
کتاب حاضر، اعترافات تهرانی و آرش است که پس از انقلاب در زندان یا در دادگاه بیان کرده‌اند و سپس در روزنامه‌ها چاپ شده و اینک با مستندسازی به چاپ رسیده است.
این کتاب پس از تبیین نقش دستگاه اطلاعاتی در رژیم پهلوی و جایگاه آن در فصل نخست، زمینه‌های پیدایش کمیته مشترک ضدخرابکاری را در فصل دوم بررسی می‌کند.
در فصل سوم، نخست به این موضوع پرداخته شده که آیا شاه از این شکنجه‌ها خبر داشته یا نه؟ تهرانی اعتراف می‌کند که همه موارد در بولتن‌هایی به اطلاع دربار نیز می‌رسیده است. پس از آن، انواع شکنجه‌های آن دوران با آوردن خاطرات افراد بیان شده است.
مولف در فصل چهارم، فضای باز سیاسی پس از سال ۵۵ را بررسی کرده است.
در فصل پنجم با عنوان «فروپاشی دژ»، تصرف و تسخیر کمیته مشترک و دستگیری شکنجه‌گران بازگو شده است.
فصل ششم اعترافات تهرانی، آرش و بقیه در هشت جلسه اعترافات دادگاه بیان شده است. پایان بخش این فصل، اعترافات دیگر بازجویان و شکنجه‌گران ساواک است. در انتهای کتاب، فهرست‌ها، اسناد و عکس‌ها آورده شده است.
