نویسنده کتاب «روش شناسی شیخ صدوق در کتاب من لا یحضره الفقیه» مرتضي شوشتري است. این کتاب توسط انتشارات بنیاد پژوهشهای اسلامی در سال 1394 به چاپ رسیده است.
شیخ صدوق، محدث، فقیه و متکلم برجسته امامیه در قم به دنیا آمد و در سال 381ق (991م) در شهر ری درگذشت. وی بیش از دویست استاد داشته که در شهرهای گوناگون و ضمن سفرهای مختلف از آنها حدیث شنیده است. تالیف‌های فراوان او بیشتر در زمینه فقه و کلام بوده و بر پایه حدیث شکل گرفته است. از جمله مهمترین اثر او (من لا یحضره الفقیه) است که پس از کافی، مهمترین کتاب از کتب اربعه حدیث شیعه به شمار می‌آید.
در این اثر، از هفت روش نویسنده آن کتاب مطالبی آورده شده است. حذف سندها و ذکر آنها در مشیخه، افتا به حدیث‌ها و حل تعارض‌های آنها و بیان علل احکام از جمله این روشهاست.
در کتاب حاضر، نویسنده با توجه به وسع علمی خود و دیگر شرایط و مقتضیات به بحث درباره ابعاد مختلف روش «شیخ صدوق» در کتاب «من لایحضره الفقیه» پرداخته است. در بخش نخست مختصری از زندگی و آثار «شیخ صدوق» مطرح گشته و بخش دوم به آشنایی اجمالی و ظاهری با کتاب فقیه اختصاص یافته است. در این دو بخش سعی شده با توجه به منبع‌های اصلی و متقدم، خواننده با کتاب «من لایحضره الفقیه» و مؤلف دانشمند آن آشنا گردد.
از جمله موضوعات مطرح شده در کتاب می‌توان ابعاد علمی شیخ صدوق، کتاب حریز بن عبدالله سجستانی، کتاب کافی، مسئله اعتبار مراسیل فقیه، ذکر سندها در مشیخه، تاییدهای صدوق، فتوا دادن به حدیث‌ها، حکم به تخییر، عقیده به (جری) در حدیث‌های تفسیری و موارد دیگر را نام برد.