کتاب «شب قدر» نوشته شهید بهشتی از سه بخش متفاوت اما مرتبط تشکیل شده است: گفتار نخست با عنوان "شب قدر" از مجموعه سخنرانی های دکتر بهشتی در مرکز اسلامی هامبورگ (آلمان) استخراج شده است که در سال 1344 یعنی اولین سال اقامت پنج سال و نیمه ایشان در آن دیار ایراد شده است. همان گونه که از شیوه بحث پیداست، روی سخن با مخاطبانی است که با معلومات متفاوت کنار یکدیگر قرار گرفته، در عین سلیسی و روانی، بر استدلال ها و شواهد عینی استوار است.
گفتار دوم با عنوان «روزهای آخر زندگی حضرت علی(ع)» از مجموعه گفتارهای ایراد شده پس از بازگشت ایشان از آلمان برگزیده شده است. نگاه تاریخی به رویدادهای آخرین سالهای زندگانی امام علی(ع)، استناد به شواهد متقن و تصحیح باورهای غلط رایج در اذهان عامه، که شیوه همیشگی ایشان در گفته ها و نوشته ها بوده، اینجا نیز مشهود است.
سومین بخش این اثر، متن خطبه متقین از کتاب شریف نهج البلاغه است که توسط دکتر بهشتی ترجمه و از میان دست نوشته های ایشان انتخاب شده است.
در بخشی از کتاب که شهید بهشتی درباره دعا سخن گفته است، ایشان ضمن پرداختن به ارزش دعا درباره استفاده نادرست از دعا نیز چنین هشدار می دهد:
بدون تردید برای کسانی که تربیتشان، اعتقادشان، عادتشان، راه دعا را به روی آنها در زندگی نبسته و پیوند قلبی میان آنها و میان کسی که به او دعا گویند، گسسته و بریده نشده، دعا یکی از پناهگاههای عالی سعادت بخش در زندگی است. آنهایی که پناه دعا را از دست نداده اند نعمتی بزرگ دارند که باید قدرش را بشناسند؛ ولی مبادا درباره این پناهگاه بد فکر کنیم. دعا پناهگاه پرارزشی است برای مردمی که بفهمند دعا یعنی چه و چه جور باید دعا کرد و کجا دعا باید کرد...
دعا لغزشگاه خطرناکی اسث برای فرد و امتی که میزان و حد دعا را نشناسد؛ کما اینکه امت ما در مورد دعا به چنین لغزشی دچار شده است. ... دعا به هیچ صورت برای آن نیست که دعاکننده ذره ای از کوشش و تلاش خودش برای رسیدن به آن مطلبی که درباره آن مطلب دعا می کند خودداری کند. اگر دعاکننده ای دعا کرد و خودش حرکت نکرد، یا حرکت کرد ولی به اندازه کافی حرکت نکرد، انسان جاهل و نادانی است... اگر امتی، اجتماعی، که در لابلای چرخهای پیچیده زندگی اجتماعی گیر افتاده و از هر سو فشار می گیرد، دست به دعا بردارد و از خدا خلاص و نجات و رهایی خودش را از شرایط و مشکلات بخواهد، بسیار بجاست؛ بسیار خوب است؛ اما قبلاً باید از این امت پرسید آیا همه راههای عقلایی تلاش و کوشش برای نجات و اصلاح خودش را طی کرده یا نه. اگر قدمی در این راه کوتاهی کرده پاشد و دعا کند، دعایی جاهلانه است و منتظر اجابت هم نباشند.
در بخش پایانی کتاب نیز  خطبه متقین نهج البلاغه به همراه شرح آن از شهید بهشتی آمده است. امام علی علیه السلام در این خطبه در پاسخ به پرسش یکی از اصحاب به نام همام که از ایشان خواسته است متقین را برای او توصیف فرماید، مطالب بسیار باارزشی را بیان می دارد که صفات زیر بخشی از آن صفات یادشده است:
دیدگان خود رااز آنچه خدا برایشان حرام کرده، فرو بسته و گوشهای خود را برآگاهی های سودمند وقف نموده اند. روحیه آنها در هنگام سختیهای مردآزمای همان گونه است که در هنگام آسایش و رفاه. اگر نبود ساعتی که برای مرگ آنها قبلاً مقرر شده است، روحشان از شوق ثواب و بیم عقاب خدا، حتی برای یک لحظه هم در تنشان نمی ماند. تنها آفریدگار در نظرشان بزرگ آمده، در نتیجه هر چه جز اوست در برابر دیدگانشان کوچک است. با بهشت چنان اند که گویا آن را دیده در نعمتهایش غنوده اند و با دوزخ چنان اند که گویا به عذابش گرفتار شده اند. دلهایشان دردمند است و مردم از آسیب آنان ایمن هستند. تن هایشان لاغر، نیازهایشان کم و ارواحشان پاک است.