عباس حرّی در ۱۵ اسفند ۱۳۱۵ در خانواده‌ای روحانی در مشهد چشم به جهان گشود. وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در همان شهر گذراند و سپس وارد دانش‌سرای مقدماتی شد. حری در جریان دوره دو ساله آن بنیاد آموزشی، در "مهدیه" نیز به فراگیری زبان عربی پرداخت و از شاگردان خوب آن جا بود. هنگامی که دوره‌ دانش‌سرا را به پایان رساند، برای خداحافظی به نزد مدیر آن جا رفت و به او گفت که می‌خواهد معلّم شود و چنین پاسخ شنید: "نان معلمی نان دولت است و نان دولت هم حرام است. همین جا بمانید، درس بدهید و از ما حقوق بگیرید."

اما حرّی که نمی‌خواست در آن جا بماند و در عین حال نمی‌خواست به کاری دست بزند که از نظر شرع مقدس جای ایراد و اشکال داشته باشد، برای استفتاء به نزد یکی از مراجع رفت و این گونه پاسخ شنید که :"اگر وظیفه‌تان را درست انجام دهید، از شیر مادر هم حلال‌تر است". به این ترتیب، حرّی تصمیم گرفت که وظیفه‌ی خود را بیش از پیش درست‌تر انجام دهد.

حرّی به سال ۱۳۳۵ خورشیدی دوره آموزگاری خود را در یکی از روستاهای کاشمر در جنوب خراسان آغاز کرد. پس از دو سال آموزگاری در آن روستا به شهر کاشمر منتقل شد و هفت سال نیز در آن جا خدمت کرد. او در آن دوره به فراگیری زبان انگلیسی پرداخت و در سال ۱۳۴۲ با بانو ناهید مصوری از شهر کاشمر ازدواج کرد اما شادی آن سال با غم از دست دادن پدر همراه شد. حاصل ازدواج شان، دو فرزند پسر بوده است. این دو فرزند یکی در رشته پزشکی و دیگری در رشته دندانپزشکی از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شدند و هم اکنون دارای همسر و فرزند بوده و به طبابت اشتغال دارند و مادرشان نیز سرگرم کدبانویی است. این خانواده چهار نفره افت و خیزهای بسیار فراوان در طول زندگی داشته اند و سخت ترین ایام را نیز بدون گلایه و در نهایت شکیبایی از سرگذرانده اند. بردباری شان شایان قدرشناسی است.

پدرش بارها از عباس خواسته بود راهش را ادامه دهد و پرچم وعظ را در خانواده آن‌ها برافراشته نگه دارد. اما عباس چنین پاسخ داده بود که:" ممکن است من هم مایل باشم و آرزو داشته باشم مردم را ارشاد کنم، ولی نه در لباس آخوندی" و پدر پاسخ داده بود که :"هر طور میل توست". این مرام پدر بود که خواسته‌ خود را از فرزندان بیان می‌کرد، اما هرگز آن‌ها را به انجام آن وادار نمی‌نمود.

حرّی در سال ۱۳۴۵ به شهر مشهد منتقل شد و در همان سال در آزمون ورودی دانشگاه مشهد شرکت کرد و رتبه‌ی اول را در رشته‌ تاریخ و رتبه‌ی پنجم را در رشته زبان و ادبیات انگلیسی به دست آورد. بنا به علاقه‌ خود، رشته‌ی دوم را برگزید و در سال ۱۳۴۹ کارشناسی رشته‌ زبان و ادبیات انگلیسی را دریافت کرد.

پس از پایان این دوره، به درخواست خودش به تهران منتقل شد و در سال ۱۳۵۰ در آزمون ورودی دوره کارشناسی ارشد کتابداری دانشگاه تهران شرکت کرد و پذیرفته شد. این دوره را در سال ۱۳۵۲ به پایان رساند و در سال ۱۳۵۳ پس از ۱۸ سال معلّمی در مقاطع مختلف ابتدائی و متوسطه در شهر و روستا، از آموزش و پرورش به دانشگاه تهران انتقال یافت و با عنوان مربی در گروه کتابداری این دانشگاه فعالیت‌های آموزشی خود را آغاز کرد.

عباس حرّی در سال ۱۳۵۳ از سوی دانشگاه تهران برای یک فرصت مطالعاتی کوتاه به آمریکا رفت. او از این فرصت نیز به خوبی بهره‌برداری کرد و در دانشگاه کیس‌وسترن برای مقطع دکتری نام‌نویسی کرد و پذیرفته شد. در ۱۴ ماه توانست درس‌های این دوره را به پایان برساند. اما با پایان یافتن مهلت قانونی فرصت مطالعاتی، باید به ناچار به تهران باز می‌گشت.

 سپس در سال ۱۳۵۸ برای گذراندن رساله دکتری بار دیگر به همان دانشگاه بازگشت . رساله دکتری وی « مقایسه شباهتهای استنادی و شباهت واژگان نمایه برای ربط دادن مدارک مرتبط از حیث موضوعی» بود. در سال ۱۳۶۰ از پایان نامه‌ خود دفاع کرد و به کشور بازگشت.

سرانجام قلب دکتر عباس حرّی روز شنبه ۷ اردیبهشت ۱۳۹۲ پس از ۴ سال مبارزه با بیماری سرطان ریه در سن ۷۷ سالگی از تپش باز ایستاد و آرام گرفت. پیکر وی در قطعه نام آوران آرمید.

مادرش از مردم تهران و پدرش اهل خراسان و مشخصاً اهل مشهد بود. از ناحیه پدر نسب وی به شیخ حُرّ عاملی، صاحب وسایل الشیعه، میرسد. خانواده او از لحاظ اقتصادی متوسط بود. مادربزرگ مادریش از مردم خیابان خراسان(شهر تهران) و محله تیر دوقلو بود که همراه دخترش با این نیّت که بقیه عمر رادر جوار مرقد حضرت رضا(ع) سپری کند به مشهد کوچ کرده و در آنجا ساکن شده و طلبه جوان را برای همسری دخترش برگزیده بود. خانواده پدری اش پشت اندر پشت روحانی بودند. وصلت مادر و پدرش به چهار پسر و چهار دختر انجامید. پدرش مورد اعتماد و احترام اهل محل و راهگشای بسیاری از مسائل خانواده ها و حَکَم اختلافات خانوادگی، اجتماعی، و اقتصادی بود. پدرش در اواخر عمر مبتلا به سرطان کبد شد و در سال ۱۳۴۲ چشم از جهان فروبست و چند سال بعد مادر نیز به او پیوست.

کودکی اش در دامان خانواده گذشت و در شش سالگی وارد مدرسه ای نیمه دینی شد. مدرسه ای  که به سبک امروزی اداره می شد ولی بر دروس و علوم دینی تأکید داشت. مدیر و معاون مدرسه و تعدادی از معلّمان آن روحانی بودند. مدرسه در نزدیکی محل سکونت وی قرار داشت. به طور مبهم، سربازان روس را به یاد می آورد که در آن سالها مشهد را به سمت شهرهای شمالی خراسان ترک میکردند تا به روسیه بازگردند. کلاس ششم ابتدایی را باید در مدرسه ای دیگر میگذراند که کمی از منزل آنان دورتر بود. ساختمان این مدرسه قبلاً کارخانه کبریت سازی بود و یکی از سرگرمیهای دانش آموزان این بود که از منزل کبریت می آوردند و چون دیوارهای ساختمان مدرسه آغشته به گوگرد بود، هر چوب کبریت را که به دیوار می کشیدند شعله ور می شد و این کار برای کودکان آن سنین لذّت بخش بود و در عین حال باید پیوسته منتظر تنبیه از سوی مسئولان مدرسه نیز می بودند.

از کلاس پنجم ابتدایی با کتابهای پدرش آشنا شد. یکی از کتاب هایی که از آن زمان به یاد دارد کتاب مجمع البحرین است. طرز یافتن لغت در این کتاب را از پدرش فرا گرفت و شاید به دلیل همین متفاوت بودن، بیش از سایر کتابها به یادش مانده باشد. کتاب دیگری که خطی بود در سال ششم ابتدایی مورد استفاده او قرار گرفت. این کتاب ورق اول نداشت، ولی آنچه در آن آمده بود درباره خوبی های بهشت و زشتی های جهنم بود. از آن به عنوان یک کتاب داستان لذت می برد و گاه اگر کسی به منزل آنان سر می زد برایش تعریف می کرد. زن میانسال مهربانی یک روز در میان برای کمک به مادرش به خانه آنها می آمد و هر وقت فرصت می یافت از وی می خواست تا آن کتاب را با صدای بلند برایش بخواند. هر زمان که به زشتی ها و رویدادهای هراس آور جهنم می رسید آن زن با صدای بلند گریه می کرد. این کار هراز چندگاهی تکرار می شد.  

در دوره متوسطه, دبیرستان شاهرضا(مشهد) که محل تحصیل وی بود زیرنظر مدیری سخت گیر و در عین حال مهربان، اداره میشد. سختگیری برای دبیرستانی که دانش آموزان آن، گاه از دبیران درشت تر و قد بلندتر بودند، به جز با سخت گیری ممکن نبود. رئیس دبیرستان را هرگز کسی بدون ترکه نمی دید. این ترکه که چندان هم نازک نبود، پیوسته در حال نوسان بود، حتی وقتی که رئیس دستهایش را در پشت به هم قفل کرده بود. گاه برخی دانش آموزان را آنقدر به کف دستشان ترکه میزد که خون می افتاد. آنوقت خدمتگذار را صدا میزد که با مرکورکوروم محل آزردگی را التیام ببخشد. علی رغم این رفتار، دانش آموزان بدون استثناء او را دوست داشتند. کسی خنده او را نمی دید. شبی نمایشی کمدی در دبیرستان اجرا می شد که همه دانش آموزان در تالار بزرگ آن حضور داشتند. رئیس دبیرستان نیز در انتهای سالن ایستاده بود. به قسمت بسیار خنده آور نمایش که می رسید، دانش آموزان به جای آنکه به صحنه چشم بدوزند، سر خود را به عقب بر می گرداندند که خنده رئیس را ببینند. در تاریکی تالار، دندانهای سفیدش را می دیدند و قند در دلشان آب می شد.

در دوره دانشسرا، گردش علمی خطه شمال خاطره ای ماندنی به جای گذاشت. همه مسافران همسن و سال و دوست و آشنا بودند که همراه رئیس و معاون دانشسرا سفری سیزده روزه را گذراندند و گوشه گوشه آن خاطره بود. دوره لیسانس در دانشگاه مشهد دوران پرالتهاب سیاسی بود و گروه بندی های دانشجویی، مطالعه در عرصه های مختلف، خواندن آثار کلاسیک غربی به زبان اصلی، مطالعه کامل متن اصلی نهج البلاغه و صحیفه سجّادیه در این دوره اتفاِق افتاد. استمرار مطالعات در دوره کارشناسی ارشد و در فضایی متفاوت ادامه یافت و عرصه های جدیدی در مطالعه وی گشوده شد. در دوره دکتری در نخستین قسمت که به تنهایی به ایالات متحده اعزام شد، فرصت مغتنمی بود که همه اوقات خود را در کلاس درس یا در کتابخانه بگذراند. باز بودن کتابخانه های دانشگاهی تا نیمه شب این فرصت را فراهم کرده بود که با ولع و اشتیاق آثاری را که می اندیشید دیگر به آنها دست نخواهد یافت مطالعه کند.

وی پنجمین فرزند خانواده بود. در دوران کودکی و اندکی پس از آن آثار جنگ و اشغال در جامعه و طبعاً در شرایط خانوادگی نیز کاملاً مشهود بود. نان جو که غذای پایه محسوب میشد چنان بود که گویی از آرد نبیخته تهیه شده بود، همه چیز در آن پیدا می شد. چای خود را با کشمش که آن هم با چیزهای اضافی همراه بود می خوردند. آن زمان همه اینها برایش عادی بود. چنین می اندیشید که زندگی همین است و واقعاً برای بسیاری از مردم نیز چنین بود. وصله کردن لباس و جوراب کار عادی مادر بود. خیاطها عادت داشتند که کت و شلوار افراد را پشت و رو کنند. میوه جزو ضروریات زندگی محسوب نمی شد. وظایف دخترها، سوای مدرسه و درس، تمیز کردن لامپ دود زده چراغها و ساییدن و برق انداختن سماور و سینی و ظروف برنجی بود که با گرد آجر صورت می گرفت. پودر شستشو هم چوبک بود. در زندگی روستایی خاک و گِل کنار جوی نقش چوبک را ایفا میکرد. پول بسیار اندک و مخارج بسیار بالا بود. این برداشتی امروزی است وگرنه در آن ایام و در گرماگرم دوران کودکی زندگی همانی بود که بود.

وی بسیار علاقه مند به نظریه پردازی در عرصه اطّلاعات و اطّلاع شناسی بود و به همین دلیل از دهه ۱۳۶۰ به بحث درباره نظریه های اطّلاعات از جمله نظریه ریاضی، نظریه معنا شناختی، نظریه سیبرنتیکی، و اخیراً نظریه کوانتومی اطّلاعات پرداخت و در این زمینه آثاری نیز عرضه کرده است. به رویکردهای دیگری نیز، با استفاده از استدلال استعاری، در زمینه اکولوژی اط،لاعات، اختلاف پتانسیل اطّلاعاتی و نیز روش اطّلاع شناختی پرداخته است. وی در گذشته نیز در نقد عالم سوم پوپر، تحلیل نظر ابن خلدون در باب تألیف، و جست و جوی مبانی تحلیل استنادی غرب در علم الحدیث و علوم اسلامی قلم زده است.

عباس حرّی از زمانی که یکی از اعضای هیأت علمی دانشکده‌ی روان‌شناسی و علوم تربیتی شد، کوشید در روش‌های تدریس، مباحث درسی و چگونگی ارتباط با دانش جویان دگرگونی‌هایی در راستای بهبود کیفیت پدید آورد. او که در این راه از هم سویی و همکاری استادش، خانم نوش‌آفرین انصاری بهره می‌برد، چند رویکرد زیر را در این راستا پی گرفت:

حرّی در کنار فعالیت‌های آموزشی و راهنمایی دانشجویان در طرح‌های پزوهشی، در راه‌اندازی و پیشرفت چند طرح پژوهشی ملّی نقش اصلی را داشته است:

حرّی علاوه بر کتاب‌ها و مقاله‌های پرشماری که نوشته یا ترجمه کرد، در آماده‌سازی چند دانش‌نامه نیز نقش مهمی داشت:

حرّی که خود یکی از ترویج‌کنندگان علم در ایران به شمار می‌رفت، به عنوان رئیس وقت انجمن ترویج علم ایران به معرفی و تقدیر از ترویج‌کنندگان علم در ایران می‌پرداخت.

عباس حرّی سردبیری چند مجله تخصصی و مرتبط با اطّلاع‌رسانی و کتابداری و کتاب شناسی را برعهده داشت و یا عضو هیأت تحریریه‌ آن‌ها بوده است:

داوری مقالات مجلات علمی – داوری کتاب سال دانشگاهی – داوری کتاب سال جمهوری اسلامی ایران – داوری پژوهشهای فرهنگی – داوری طرحهای تحقیقاتی – داوری آثار جشنواره خوارزمی – داوری پایان نامه های ارشد و دکتری – بررسی کارهای علمی دانشجویان – شرکت در جلسات مستمر پژوهشی، آموزشی و هیأت های ممیزه دانشگاه و وزارت علوم و جلسات مختلف دیگر دانشگاهی و وزارتی – همکاری با بنیاد ایران شناسی – کارهای قلمی(مقاله و کتاب)