رفاقت به سبک تانک (مجموعه طنز)
نویسنده: داود امیریان
ناشر: انتشارات سوره مهر
موضوع: جنگ ایران و عراق، ۱۳۵۹ – ۱۳۶۷ – داستان
چاپ اول: ۱۳۸۱
تعداد صفحات: ۱۱۱ صفحه
«رفاقت به سبک تانک» عنوان مجموعه طنزهای نویسنده معاصر داوود امیریان است که انتشارات سوره مهر روانه بازار کتاب کرده است. کتاب حاضر شامل ۴۷ قطعه طنز پیرامون حوادث جنگ است.
در نگاه اول به نظر می رسد که این کتاب مجموعه ای پراکنده از طنز های جبهه است ولی در نگاه بهتر به آن یک سیر کلی در این مجموعه به چشم می خورد. نویسنده سعی کرده برای کتاب خود شروع و پایانی مناسب داشته باشد.
کتاب با داستانواره «می روم حلیم بخرم» شروع می شود که در آن نوجوانی شوق رفتن به جبهه را دارد. داستانواره هایی که در ادامه روایت می شوند به نوعی روند تکمیلی این طرح داستانی هستند. با توجه به تعدد روایتهای مختلف، آدم های مختلفی در کتاب حاضر حضور دارند که همگی در روایت های جداگانه ای ایفای نقش می کنند. همگی این آدم ها به ظاهر استقلال شخصیت دارند، اما با پیشروی مخاطب در صفحات میانی کتاب، مخاطب به طور غیرمستقیم درمی یابد که این آدم ها هر کدام به نوعی مکمل شخصیت دیگری هستند. این آدم های به ظاهر پراکنده در کلیت اثر به سمت وجه های مشترکی حرکت می کنند.
داستان پسرکى که براى رفتن به جبهه با دادن مقدارى پول به یک پیرمرد او را راضى مىکند تا به جاى پدر وى براى امضا کردن برگه رضایت‌نامه اعزام به جبهه، به پایگاه بسیج برود، ماجراى رزمندهاى که یک سرباز موجى را بهخاطر پوست سیاهش با عراقىها اشتباه مىگیرد و کتک مفصلى به او مىزند، قصه رزمندهاى که مسافت زیادى یک مجروح را با خود حمل مىکند و وقتى به مقصد مىرسد، متوجه مىشود که او یک سرهنگ عراقى است، داستان یک رزمنده موجى که از رزمنده دیگر آدرس اتوشویى را مىپرسد تا از آنجا چند تا نان بخرد! … از جمله مواردى است که محتواى این حکایات را دربرمىگیرد.
اشتراک آرمان، اشتراک موقعیت زمانی و مکانی، اشتراکات عقیدتی، اشتراک انگیزه مبارزه و… باعث شده که همگی در حالات روحی هماهنگ جلوه های متفاوتی پیدا کنند.
بذله گویی و شوخ طبعی در موقعیت های امن و مفرح امری عادی است اما میدانهای جنگ که در آن اضطراب و دلهره از هر سو در حال باریدن است، این خنده ها و شوخ طبعی ها در واقع هنری است که فقط از عهده آدم های خاصی برمی آید که نشان از آرامش عجیب و مثال زدنی آنان دارد که از جنس بشر معمولی نیست. امیریان نمونه هایی از این انسان ها را در کتاب خود به تصویر کشده است.
