جدال در زیویه
نویسندگان: محمدتقی مشکوری، عباس پارسیا ـ ولی صابری و حمید حسینی
موضوع: جنگ ایران و عراق، ۱۳۵۹ – ۱۳۶۷ – نبردها.
ناشر: حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی
محل نشر: تهران
سال نشر: ۱۳۷۰
صفحات: ۷۹ص
کتاب در چهار بخش تدوین شده‌است. در بخش نخست، خاطرات شهید محمدتقی مشکوری (که به عنوان تخریبچی در جبهه‌ها حضور داشته) تحت نام «یک بال و صد پرواز» آمده‌است. در این خاطره، نحوه حرکت مین‌‌گذارها در هنگام عملیات، شجاعت این عزیزان، ملاقات یکی از مجروحان با امام زمان (عج) و شهید شدن بسیجیان تخریبچی در میدان‌های مین وصف شده است.
در بخش دوم، خاطرات عباس پاسیار از جبهه‌های کردستان به چاپ رسیده‌است. در این خاطره، مبارزه برای آزادسازی بانه و سردشت از دست کومله و نبرد در منطقه زیویه تشریح شده‌است.
بخش سوم، خاطرات ولی صابری تحت عنوان «دژ انصار» است که به فتح شلمچه و بیرون راندن دشمن از دژ مرزی و شهادت گروهی از بسیجیان اختصاص دارد.
در بخش چهارم، خاطرات حمید حسینی ـ در مورد عملیات کربلای چهار و شناسایی مناطق اطراف شلمچه ـ آمده است.
تفریظ مقام معظم رهبری (مد ظله العالی)
بسم الله الرحمن الرحیم
چند ساعتی از شب و روزهای ایام مبارک شهرالله به خواندن این خاطرات گذشت. بااینکه آدم‌های متفاوت، از جاها و قضایای متفاوت و در زمانهای متفاوت، و همه بیخبر از یکدیگر گفته و نوشته‌اند، محصول همه‌ی این خاطرات یک چیز است: همه از عظمت حادثه‌ی هشت ساله‌ی دفاع مقدّس و تحوّل شگرفی که در دل و جان و فکر و عمل جوانان این کشور پدید آورده بود، خبر میدهند و ابعاد بی‌نهایت این معجزه‌ی الهی تاریخ را ـ بتقریب ـ نشان میدهند.. دریغ از آن روزهای فراموش نشدنی، دریغ از آن ماجرای معجزنشان، دریغ از آن تجربه‌ی درس‌آموز و جانهای پاکی که آن را شکل دادند.. و دریغ از آن جویبار رحمت و فضل خدا که کسانی چه زیرکانه و هوشمندانه از آن نوشیدند.. خوشا بحال آنان و افسوس بر جانهای محرومی که در سرنوشتشان بهره از آن لطف بیحساب رقم نخورده بود. آنانکه بهره‌مند شدند، به گذشت و مجاهدت و موقع‌شناسی ـ و البته بتوفیق حق ـ این نعمت را یافتند.. وما.. آیا نباید با هوشمندی و زیرکی جویبار رحمت را که هرگز منقطع نیست ـ و هرگاه به‌گونه‌ئی و در مجرائی ـ بشناسیم و با گذشت و مجاهدت، توفیق الهی را جلب و خود را از آن سیراب سازیم؟.. در میان این چند نوشته، نوشته‌ی شهید از همه معطّرتر و معنوی‌تر و مؤثرتر است و نوشته‌ی «ولی صابری» از همه زیباتر و هنرمندانه‌تر . ۲۳/۱۲/۷۰
