انسان در ارتباط با دیگری شکل می‌گیرد و هستی می‌یابد. این امر نخست سرراست و طبیعی جلوه می‌کند، اما در عمل، ارتباط همیشه در خدمت هستی طرفین قرار نمی‌گیرد. فروافتادن در ورطه‌ی پرستش، سلطه‌جویی، تصاحب دیگری ارتباط را مبهم و دوگانه می‌کند. گاهی حتی می‌تواند هستی دیگری را محدود، مقید یا منحرف سازد.…
