بررسی تلمیح در دیوان عطار نیشابوری
استاد راهنما:میر محمد
نگارش: عبدالله زهی یحیی؛دانشگاه زابل.-1397.
چکیده
تلمیح در لغت به معنی اشاره کردن به‌سوی چیزی است و در علم بدیع آن است که گوینده در ضمن کلام، به داستانی یا مثلی یا آیه و حدیثی معروف اشاره کند و یکی از امکاناتی است که شاعر می‌تواند نقش خیال‌انگیزی در شعر را به کمال برساند. ارزش تلمیح به میزان تداعی معانی بستگی دارد که از آن به‌دست می‌آید، این تداعی باعث لطیف‌تر شدن کلام می‌شود. برای دریافتن این آرایه باید خواننده از پشتوانه علمی، ادبی و تاریخی و ... برخوردار باشد. عطار نیشابوری از مشایخ و شاعران نامدار اوایل قرن ششم هـ .ق. زبان و ادبیات فارسی است. وی برای بیان مقاصد خویش در دیوان اشعار، از انواع تلمیح بهره برده است. در این تحقیق توصیفی ـ تحلیلی، به بررسی انواع تلمیح در دیوان اشعار عطار نیشابوری پرداخته می‌شود. نتیجه حاکی از آن است که این شاعر و عارف نامدار، در دیوان خود از تلمیحات اساطیری و افسانه‌ای، تلمیحات ادبی، تاریخی، مذهبی و اصطلاحات نجومی برای بیان افکارش بهره برده است.
کلید واژه ها:عطار،دیوان،علم بدیع،تلمیح
کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی
