چکیده
نثرنویسی در ایران بیش از 1300 سال پیشینه تاریخی دارد که نثر فارسی دری بعد از اسلام به لحاظ سبک و شیوه انشا به‌طورکلی به شش طبقه تقسیم می‌شود .
دوره سامانی (300-450هجری) ویژگی نصر در این دوره ساده و موجز بوده و لغات فارسی بر عربی پیشی می‌گیرد.
دوره غزنوی(55-450 هجری) در این دوره نثر در نثر فارسی اثر کرده و جملات طولانی‌تر شده است.
دوره سلجوقی (600-550 هجری) در این دوره موازنه و سجع و تکلفات و صنایع بدیعی در نثر فراوان است.
دوره سبک عراقی و نثر صنعتی (1200-600 هجری) در این دوره صناعات و تکلفات بدیعی و اصطلاحات علمی زیاد است و نثر را مشکل کرده است.
دوره بازگشت ادبی (1300- 1200 هجری) تقلید از نثر زیبای سعدی و خوارزمی و تاریخ بیهقی رواج یافت.
دوره ساده‌نویسی (1300 تا امروز) نثر ساده و فصیح و روان رواج یافت.
این رساله پژوهشی در مورد نوگرایی در آثار جمال‌زاده، صادق هدایت و صادق چوبک است و نگاهی گذرا به آثار دوره مشروطه و قبل از آن می‌باشد.
تحقیق در آثار ارزشمند این سه نویسنده نشان می‌دهد که همه‌ی آن‌ها نوگرا بوده‌اند و آثار نوگرایی در نوشته‌های آن‌ها به‌خوبی مشهود است. از هر نویسنده به‌اختصار چند داستان مورد نثر و بررسی قرارگرفته: داستان‌هایی چون یکی بود یکی نبود، شورآباد، معصومه شیرازی، امنیت شکم، دارالمجانین، صحرای محشر و چند داستان دیگر ازجمال زاده و نیز داستان‌هایی از صادق هدایت مانند بوف کور، زنی که مردش را گم‌کرده بود، زنده‌به‌گور، مرده‌خورها، سه قطره خون و سگ ولگرد و داستان‌هایی از صادق چوبک مانند: انتری که لوطیش مرده بود، چراغ آخر، تنگسیر، سنگ صبور و...
این پایان‌نامه در سه فصل: فصل اول: محمدعلی جمال‌زاده– فصل دوم: صادق هدایت- فصل سوم: صادق چوبک نگارش شده است.
استاد راهنما: دکتر احمد کرابی
استاد مشاور: دکتر علی عشقی
نگارنده: لیلا احمدی نصر