بررسی نام‌ها و اوصاف معشوق در غزلیات فخرالدین عراقی و حافظ( کارشناسی)
استاد راهنما: طیبه بدوی - نگارش: اکرم چراغی الآنی
دانشگاه کردستان، دانشکده ادبیات و زبانهای خارجی 1398
چکیده
معشوق در ادبیات فارسی از جایگاه بسیار والایی برخوردار است. بطوریکه محور اندیشه و سخن‌پردازی‌های شاعران بوده است. معشوق شامل دو قسم معشوق زمینی و مجازی و معشوق حقیقی و الهی بوده است. معشوق در اشعار عراقی و حافظ نمود ویژه‌ای دارد و هدف این پژوهش، بررسی نام‌های شاعرانه معشوق در غزلیات عراقی و حافظ و اوصاف اوست. پژوهشگر حاضر تلاش کرده است تا به این پرسش‌ها پاسخ دهد که معشوق در غزلیات فخرالدین عراقی و غزلیات حافظ با چه نام‌هایی آمده و چه اوصافی برای معشوق در غزلیات عراقی و غزلیات حافظ آمده است و زیر ساخت نام‌ها و اوصاف معشوق در شعر این دو شاعر چیست؟ برای پاسخ به این پرسش‌ها مولف سعی کرده تا با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی اشعار این دو شاعر را بررسی کند. جامعه‌ی آماری پژوش، دیوان غزلیات فخرالدین عراقی و غزلیات حافظ ات. نتیجه این پژوهش نشان می‌دهد که معشوق با نام‌ها و اوصاف متفاوت در شعر هر دو شاعر جلوه‌گر است و شاید بتوان گفت که اکثر نام‌ها و اوصاف و ویژگی‌های معشوق که در اشعار حافظ به کار رفته، به نوعی وام گرفته از نام‌ها و اوصاف معشوق در اشعار عراقی است. بعضی از این القاب و نام‌ها، بار معنایی خاصی دارند یعنی یا صرفاً عرفانی هستند یا نیمه عرفانی یا زمینی و مادی‌اند یا دارای شخصیت تاریخی و مذهبی هستند که در سنت ادبی به تدریج نماد شده‌اند و به عنوان لقبی برای معشوق به کار رفته‌اند. این القاب بیشتر، زیر ساخت ترکیب وصفی، تشبیهی و استعاری دارند که بر اثر تکرار و بسامد بالا، تبدیل به نامی برای معشوق شده‌اند.
کلیدواژه ها: ادبیات عرفانی، معشوق؛ عراقی، حافظ، نام ها، اوصاف
این پایان نامه در کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی موجود است.
