کتاب «چاشنی طنز در اشعار حافظ با مقدمه ای بر طنز، هجو و هزل» نوشته دکتر ناصر ناصری توسط انتشارات اختر به چاپ رسیده است.
در مقدمه کتاب «چاشنی طنز در اشعار حافظ با مقدمه ای بر طنز، هجو و هزل» این گونه می خوانیم: طنز یکی از فروع ادبیات انتقادی و اجتماعی است که در ادبیات کهن فارسی، به عنوان نوع ادبی مستقل شناخته نشده و حدود مشخصی با دیگر مضامین انتقادی و خنده آمیز چون هجو و هزل و مطایبه نداشته است. اصولاً خاستگاه طنز از آنجا آغاز می شود که حقوق دیگران رعایت نشود و آزادی توام با مسئولیت مورد تعدّی واقع شود و بی بندوباری و هرج و مرج به عنوان آزادی تبلیغ گردد و منادیان آزادی، خود عاملان بدبختی و سرکوب گران قانون عدالت و منکوب گران اندیشه و فکر باشند و فریاد سم دیدگان و آزادی خواهان در هیاهو و داد و فریاد بی خردانه معرکه گردانان مزدور خفه گردد. در چنین جوّی مسموم، بیان حقایق جز به طریق غیر مستقیم و کنایه آمیز میسّر نمی شود که طنزپردازان همان حقایق را به صورت انتقاد خنده آمیز، به قصد اصلاح تباهی ها و تنویر افکار فرسوده بیان می کنند که به سه عنصر خنده مایه، انتقاد اجتماعی و اصلاح آراسته هستند. حافظ هرچند بر اساس شناخت و معرفت و ذوق و شوق الهی، شاهباز سدره نشین عشق و عرفان الهی است و در علوم دیگر نیز بر ستیغ رفیع فلسفه و حکمت گام نهاده و بر مسند منیع عقل و منطق تکیه زده است، از منتقدانی هستند که نه تنها گوهر ثمین سخن خود را بر پای مزدوران و خوکان و صاحب منصبان ریاکار و عوام فریب نریخته بلکه با شیوه های گوناگون از رفتار و کردار آنان انتقاد کرده است و به علت جوّ خفقان سیاسی، انتقادات خود را گاه به طور مستقیم یا غیر مستقیم و گاه با لحن کنایه آمیز، طعنه های تلخ و گزنده با چاشنی شوخی و خنده، نارسایی ها و بی عدالتی ها و بی رسمی ها و استبدادهای آنان را فاش و عریان کرده است. در این کتاب، ضمن پرداختن به شیوه های انتقاد و جلوه های گوناگون طنز در ادب فارسی، ابیات طنزآمیز حافظ مورد تحلیل و مداقّه قرار گرفته است.
