آنتولوژی شعر شاعران اقلیمی
بافتار و ساختار ادبیات قوم بختیاری
سریاداودی حموله
ادبیات فولکلوریک در جهان ژانری شناخته شده است، و ریشه های تأثیرپذیری آن از آیین و آداب اقلیمی نشات می گیرد. تاریخ شعر بختیاری به پیشینه ی ابیات شفاهی بازمی گردد، سروده های متنوعی که سبب رویکرد های بدیع در ادبیات اقلیمی گشته است. شاعران این حیطه ارکان اصلی حامیان میراث فرهنگی هستند و هیچ زمانی از سرچشمه ی عظیم جاودانگی دور نبوده اند. گرچه مضامین تازه ای را وارد ساختار ادبیات ملی کرده اند، ولی آن چنان که شایسته است، به زبان شعر سخنگویان اقلیمی پرداخت نشده است.
در آنتولوژی شعر شاعران اقلیمی، سه محور « زبان، تاریخ، فرهنگ» مد نظر بوده است. زبان میراث قوم بختیاری است. تاریخ تنها مقوله ای است که به خود معنا و مفهوم می بخشد و احتیاج به واسطه ندارد و فرهنگ اصالت و المان های هر عصری را در بطن خود نهفته دارد. 
قوم بختیاری با پیشینه ی فرهنگی درخشان، در زمینه ی علوم انسانی ( شاخه ی ادبیات شفاهی) حرف های بسیار برای گفتن دارد. پیشگامان مدرن پا در راهی نوین گذاشتند، همگام با جریان های متوالی و تأثیرگذار حرکت کردند و به واسطه ی زیست بوم مشترک به تجربیات موفقی در ذهن و زبان رسیدند. 
همگرایان منفردی که با خلاقیت های شگفت انگیز برگ زرینی بر ادبیات فولکلوریک هدیه کردند. شعر « ملا زلفعلی کُرانی» آینه ی تاشویی است که تصویرش بر خود منعکس می شود و شبیه هیچ شعر دیگری نیست، شعر « داراب افسر » آینه ی بازگشت به زمان است و شعر « پژمان بختیاری » آینه ی قدی بلندی است که هر کسی تصویر خود را در آن به روشنی می بیند. 
همگامان نواندیشی که در برهه های مختلف زمانی ظهور کردند. توانستند با تلاش مستمر، حضور خود را در ادبیات اقلیمی حفظ کنند و با آثاری که آفریدند، مفاهیم تازه ای به جهان ادبیات افزودند.
در گزینش شعر شاعران اقلیمی آثاری که بیشترین زوایای بافتاری و ساختاری را در فرهنگ بختیاری داشتند، برای پژوهش و بازخوانی انتخاب شدند.