به رسم هر پنجشنبه سایت کتابخانه تخصصی ادبیات را بروز می کنیم با حکایتی زیبا از سعدی: 

ظالمی را حکایت کنند که هیزم درو یشان خریدی به حیف و توانگران را دادی به طرح. صاحب دلی بر گذشت و گفت:

ماری تو که هر که را ببینی،بزنی ؟                        یا بوم که هر کجا نشینی ، بکَنی ؟
زورت ار پیـش می رود با ما                         با خــداوند غیـب دان نرود
زورمندی مکن بر اهل زمیـن                        تا دعـایی بر آسـمان نرود

حاکم از این سخن برنجید و روی از نصیحت او در هم کشید و بر او التفاتی نکرد،اَخَذَتهُ العِزَّةُ بالاِثمِ ، تا شبی آتش مَطبَخ در انبار هیزمش افتاد و سایر املاکش بسوخت و از بستر نرمش، به خاکستر گـــرم  نشاند. اتّفاقاً، همان شخص ، در گذار بود و شنید که با یاران می گفت : ندانم این آتش ، از کجــــا در انبار هیزم افتاد.گفت : از دود دل درو یشان.

حذر کن ز دودِ درون های ریش                        که ر یش درون عاقبت سر کند
به هم بر مکن تا توانی دلی                          که آهی جهانی به هم برکند

بر تاج کیخسرو شنیدم که نبشته بود :
چه ســــــال های فراوان و عـــــمر های دراز                  کــــه خلق بر سرِ ما بر زمین بخواهد رفت
چنان که دست به دست آمدست مُلک به ما                 بــه دست های دگر همچنین بخواهد رفت

**
درو یــشان: فقیران.      به حیف : با ستم، این جا :به ارزانی ،با قیمت کم.      طرح :نقسه کشیدن،
به زور به کسی تحمیل کردن.      بوم : جغد.          دعا : دعای بد ،نفرین.               التفات:توجّه.
اخذته العزّة بالاثم : خودخواهی اش او را به گناه کشاند.سوره ی بقره ، آیه ی 206.
مطبخ : آشپزخانه.             دودِ دل :آه دل.                    درون های ر یش :دل های آزرده و زخمی.
ر یش درون :زخم درونی ، جراحت دل.         نبشته : نوشته.