اومانیسم در زبان فارسی به انسان گرایی و ا انسان محوری ترجمه شده و مقصود از آن مکتبی است که انسان، محور و مدار آفرینش قرار گرفته و طی آن مرکز عالم تلقی می شود.
اومانیسم "انسان سالاری" در شعر معاصر فارسی
استاد راهنما: تقی وحیدیان کامیار
نگارش: عبدالوهاب یعقوبی جامی؛ دانشگاه آزاد مشهد. – 1392
شماره ثبت: 5839129
چکیده
"اومانیسم" در زبان فارسی به " انسان گرایی" و ا" انسان محوری" ترجمه شده و مقصود از آن مکتبی است که انسان، محور و مدار آفرینش قرار گرفته و طی آن مرکز عالم تلقی می شود. همچنین " اومانیسم" نوعی " خویش مالکی" یا " خودبنیاد انگاری" را در انسان ایجاد می کند که طی آن آدمی و بشر تصور می کند، زندگی اش تنها به او تعلق داشته و او مالک الرقاب هستی خویش است. بنابراین مقصود اصلی اومانیسم ، اصطلاحا دور زدن خدا و کنار گذاشتن او به عنوان خلاق جهان ، و در عوض انسان را همه کاره ی جهان کردن است. اومانیسم به لحاظ سیر تکوین و تکاملش به سه گروه مشخص و متمایز تقسیم می شود. الف: اومانیسم رنسانس ب: اومانیسم روشنگری ج: اومانیسم مدرن ؛ که هرکدام از این تفکرات خود نیز به شاخه هایی مجزا تقسیم بندی می شوند.
افکار اومانیستی در ایران نیز همزمان با انقلاب مشروطه، برخی از جریان های فکری را تحت تاثیر جدی قرار داد و نخستین بار در قالب گرایش به وجه تکنولوژیک و صنعتی تمدن غرب آشکار شد و پس از اندک زمانی با تلاش های روشنفکرانی از قبیل میرزا آقاخان کرمانی، میرزاملکم خان و میرزا فتحعلی آخوند زاده به صورت یک گرایش منسجم فکری خاصی در ایران شناخته شد. روشنفکران ایرانی نیز در یک تقسیم بندی زمانی به سه نسل مجزا تقسیم می شوند.
شعر معاصر فارسی نیز در قبال چنین اندیشه هایی، دستخوش تغییراتی بنیادی در معنا و مضمون و ساختار شد که غلبه ی دیدگاه های اومانیستی بر ذهن و زبان شاعران از مهمترین این تغییرات بود. در بخش سوم این رساله که پیش رو دارید، از میان شاعران معاصر شش تن برگزیده شده که ملک الشعرا بهار، ایرج میرزا و پروین اعتصامی از طیف و گروه شاعران سنت گرا و احمد شاملو ، فروغ فرخزاد و سهراب سپهری از طیف نوگرایان هستند که در این مجموعه شعر آنها مورد بررسی و تحلیل محتوایی قرار می گیرد.
این پایان نامه در کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی موجود می باشد.
