مردم نویسی در ادبیات داستانی ایران تا عصر چوبک
  زهرا رجایی - گروه پژوهش هنر. واحد یزد. دانشگاه آزاد اسلامی. یزد. ایران
  محمدرضا باقری لری - گروه پژوهش هنر. واحد اصفهان. دانشگاه هنر اصفهان. اصفهان. ایران
چکیده مقاله:
عظمت ادبیات کهن ایران را نمیتوان مورد پرسش قررارداد اما ادبیات ایران نیز همچون هر پدیدهی برخاسته از اجتماع همپای تغییر شرایط حاکم بر جوامع و بهتبع تحولات، دستخوش تغییرات بسیار بوده- است و نهضت ادبی نوین ایران را علاوه بر تعالی نثر کهن میتوان نتیجه ی نقش فرهنگی غرب نیز دانست ازطرفی به نظر میرسد نخستین اشکال ساده نویسی و ادبیات بهدور از تکلف درپی توجه بیشتر به مخاطب شکل گرفته است. پژوهش حاضر باهدف کشف ریشه های ساده نویسی، عامیانه نویسی و نخستین داستان- نویسی های واقع گرای اجتماعی، بهروش توصیفی، ادبیات و نثر مردمی در طی قرون گذشته تا عصر چوبک و شیوهی قصه نویسی وی و ورود زبان محاورهای به ادبیات داستانی را موردمطالعه قراردادهاست و نتیجهی حاصل از این پژوهش نشان میدهد که عامیانه نویسی و نثر مردمی در ادبیات ایران سابقه ای دیرین داشته و تنها در خلال ادوار گوناگون تحت تأثیر شرایط مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و در تعامل با هنر و ادبیات غرب و البته متناسب با نگرش و دیدگاه منحصربه فرد نویسندگان ایرانی دچار دگردیسی و تحول شدهاست.
کلیدواژه‌ها:
مردمنویسی، ادبیات، داستان  
https://www.civilica.com/Paper-MRHCONF03-MRHCONF03_037
درصورت نیاز به اصل مقاله عنوان مقاله را به آدرس ذیل ارسال نمایید.
hzahmatkesh@chmail.ir