گیاهان دارویی و طب سنتی در ادبیات پارسی
نویسند‌گان :
[سامان بی باک ] - مدرس دانشگاه جامع علمی کاربردی 3 مهاباد
[فوزیه فتاحی قاضی ] - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
[سوران شیخ الاسلامی مکری ] - دبیر آموزش و پرورش شهرستان مهاباد
[ ودود ملازاده ] - مدرس سما واحد میاندوآب
خلاصه مقاله:
شاعران با بکارگیری ترفندهای هنری و ایجاد سبکی نو سعی در هر چه زیباتر کردن کلام خود دارند و از این رو در بارور کردن کلام خود به تشبیهات و استعارات و کنایات و تمثیل و نماد تمسک می جویند. با این وجود چه گزینه هایی بهتر از گل ها و گیاهان می تواند در زیبایی کلام مددکار شاعر گردد. از این روی شاعران نام گل ها و گیاهان را به خدمت می گیرند تا در قالب تشبیه و استعاره بر زیبایی کلام خود بیفزایند. از انجایی که هدف اصلی شاعران در به کار بردن این نام ها جنبه زیباشناختی آن است بالطبع بخش ادبی آن برجسته شده و ظرافت و زیبایی و تصویرهای ظاهری و صوری آنان مد نظر شاعران قرار می گیرد. اما در این میان موارد زیادی به چشم می خورد که شاعران از ویژگی های دارویی گیاهان و گل های مختلف سخن می گوید و نحوه مصارف درمانی آن در عصر خود را در کلام انعکاس می دهند. در این مقاله سعی بر آن است تا گیاهان دارویی و طب سنتی در ادبیات فارسی در آثار شاعران مختلف به خصوص خاقانی و نظامی منعکس گردد. این منابع ارزشمند و تمسک به کتاب های گذشته که در خصوص این فن به نگارش درامده است می تواند رهگشای مناسبی برای ما در به کارگیری مصارف درمانی گیاهان دارویی باشد.
کلمات کلیدی:
ادبیات فارسی،خاقانی، طب سنتی،گیاهان دارویی نظامی
