شاعر سیاه پوست آمریکایی در گفتگو با خبرنگار روزنامه گاردین درباره نوشتن خلاقانه می‌گوید و اینکه چگونه نوشتن و خواندن شعر موجب پر کردن چاله‌های زندگی‌اش شده است.
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین، «جریشو براون» نویسنده و شاعر آمریکایی شغل اصلی‌اش تدریس زبان انگلیسی در دانشگاه آتلانتاست ولی به عنوان یک نویسنده سیاه پوست علاقه خاصی به شهر نیواورلئان دارد. در نیواورلئان بیشتر جمعیت مردم را مهاجران سیاه پوست آفریقایی تشکیل می‌دهند. براون مجموعه‌های شعر بسیاری منتشر کرده که از بهترین آنها می‌توان به مجموعه شعر «خواهش» اشاره کرد. براون توانسته جایزه کتاب آمریکا را در سال 2009 کسب کند. این جایزه هر سال به یک نویسنده یا شاعر برای تقدیر از کارهای ادبی‌اش اعطاء می‌شود. وی در سال 2011 نیز جایزه موقوفه ملی هنرهای آمریکا را کسب کرد که جایزه‌ای معتبر در بین نویسندگان و هنرمندان آمریکاست.
مجموعه شعر دوم براون با عنوان «عهد جدید» منعکس کننده حرف‌های او درباره رابطه مذهب و مردم است. این کتاب اخیراً توسط انتشارات پیکادور آمریکا تجدید چاپ شده که به همین مناسبت روزنامه گاردین مصاحبه‌ای با این شاعر سیاه پوست آمریکایی انجام داده است. براون درباره کتاب جدیدش به خبرنگار گاردین می‌گوید: در سال‌‌های گذشته با بیماری سختی دست و پنجه نرم می‌کردم و در طول این سال‌ها بود که تصمیم به نوشتن این کتاب گرفتم. وی می‌گوید: شعر ابزار انتقال احساس به دیگران است و من از این ابزار برای انتقال احساسات مذهبی به مردم سیاه پوست استفاد کردم. شاید ندانید ولی باید گفت در این کشور هنوز مسئله سیاه و سفید مشکل اصلی جامعه است و شعر پرده‌ای بر ضربان تند قلب این مردم است.
وی در پاسخ به سوال خبرنگار گاردین درباره سبک شعری استفاده شده در کتاب‌هایش به استفاده مدام استعاره در نوشته‌هایش اشاره می‌کند و می‌گوید استعاره شبیه دروغ گفتن به درون افسرده و ترسوی خودتان است. استعاره شبیه ناامیدی انسان از وضعیت موجود و فرار از دنیای واقعی به یک دنیای تخیلی است. در حقیقت ما شاعران وقتی از استعاره استفاده میکنیم می‌خواهیم حرف‌های خود را بدون به خطر افتادن امنیت خودمان بزنیم. اینجا در جامعه آمریکا هنوز وقتی از تاریخ مهاجرت سیاه‌پوستان به این سرزمین سخن بگویید چیزی دستگیرت نمی‌شود. اصلاً نخواهید فهمید که چه کسی مردم آفریقا را به این قاره آورد و به صاحبان مزارع فروخت. درست فکر کردید. من در اکثر مجموعه‌های شعرم بیشتر درباره مردم سیاه‌پوست و موقعیت آنها در جامعه آمریکا صحبت می‌کنم چون معتقدم هنوز زخم نژادپرستی در این کشور خوب نشده است.
جریشو براون سابق بر این به عنوان نویسنده سخنرانی‌های شهردار نیواورلئان کار کرده است. او در تمام اتفاقات این شهر به خصوص حادثه طوفان سال 2005 سعی کرده با نوشته‌هایش مردم را آرام و امید و احساس آنها را به زندگی بهتر کند. خودش اعتقاد دارد نوشتن درباره حال مردم انگیزه‌ای است که در شعرهایش استفاده می‌کند. او درباره نوشتن خلاق حرف می‌زند و اینکه شکستن قوانین دستور زبان در نوشتن داستان و شعر شگفت‌انگیز است. هر بار که جمله‌ای نوشته می‌شود دوست داری برعکس آن را نیز امتحان کنی. شاید به خاطر همین است که نوشتن شعر جانم را نجات داده است. خواندن شعر شاعرانی مثل هاپکینز، کلیفتون و ... چاله‌های افسردگی زندگی را همیشه پر می‌کند.
خبرنگار گاردین درباره کتاب‌هایی که او هنگام خواب می‌خواند سوال می‌کند و در پاسخ براون به شدت با این قضیه مخالفت می‌کند چون اعتقاد دارد خواندن کتاب صرفاً برای خوابیدن کار بیهوده‌ای است. او می‌گوید اگر کتاب خوب باشد که باید انسان در بهترین ساعات روز آن را با دقت و تمرکز بخواند ولی اگر ارزش خواندن نداشته باشد بهتر است به جای خواندن آن برای خوابیدن ستاره بشمارید. ترجیح می‌دهم شعرهای ساموئل بکت را در موقعی بخوانم که تمرکز بیشتری دارم.
