جایگاه ادبی و اجتماعی ورزش در ادب پارسی
۱۳۹۴-۱۲-۰۲
واژه ورزش و مصدر اصلی ورزیدن و دامنه وسیع برساخته ها و ترکیبات متنوع صرفی و معنایی آن،

 جایگاه ادبی و اجتماعی ورزش در ادب پارسی


چکیده مقاله:

واژه ورزش و مصدر اصلی ورزیدن و دامنه وسیع برساخته ها و ترکیبات متنوع صرفی و معنایی آن، به علت بسامد و تکرار فراوان در ادبپارسی، چه از نظر ادبی و چه از نظر اجتماعی، از جایگاه و اهمیت خاصی برخوردار است که پرداختن بدان، اهمیت و توجه ادبیات پارسی به مقوله ورزش را بیشتر نمایان می کند. ورزش، شاید از نظر معنایی،کاربرد وسیع لغوی دیروز را از دست داده باشد و امروزه در جایگاه خاص تخصصی، آن هم با یک سری معانی جدید و محدودتر نسبت به گذشته، و صرفا در معنای اختصاصی «اجرای مرتب تمرین های بدنی به منظور تکمیل قوای جسمی و روحی و یا تمرین و مشق و انجام هرکار مداوم برای هنرمند و کامل شدن و یا ریاضت و حرکات و اعمال مخصوص روزانه برای قوت اعمال بدنی و ...» درادب پارسی و جامعه به کار برود، اما ماهیت اصلی خود را از طیف بسیار وسیع معانی ادبیات دیروز که به نوعی زیربنای تعابیر امروزی است، از دست نداده است. اگر امروزه رشته های مختلف و متنوع ورزشی با تعاریف خاص خود، به عنوان فعالیتی در کنار دیگر فعالیت های اجتماعی بشر از جایگاه ویژه ای برخوردار است اما دراجتماع دیروزی، گذشته از آن که اثری از این رشته های متنوع ورزشی امروزی نیست، باوجود محدودیت رشته های ورزشی، دیگر این رشته ها در کنار فعالیت های اجتماعی بشر قرار نمی گیرد و خود جزویاز فعالیت اجتماعی و اصلا خود زندگی و حیات است. مثلا کشتی گرفتن، اگر امروزه ورزشی است تخصصی که در میادین ورزشی در کنار دیگرفعالیت های اجتماعی، برای کسب افتخار ورزشکار انجام می گیرد، دیروز جدای از خصلت ها و منش های پهلوانی، در میدان جنگ و رزم، حکم مرگو زندگی داشت و مجالی برای اندیشیدن، تأمل و اجرای فنون و تکنیکهای پیچیده امروزی برای جنگجو نبود و چه بسا کوچکترین تعلل وضعف به قیمت از دست دادن جان آن شخص تمام می شد. اگر رشته های ورزشی ای از این دست، چون تیراندازی، پرتاب نیزه (نیزه اندازی)،شنا، سوارکاری، شنا و... امروزه جزوی از فعالیتهای اجتماعی بشر در کنار دیگر فعالیتهای او و افتخارآفرین هر ورزشکار محسوب می گردد امادر ساختار اجتماعی دیروز جزو لاینفک زندگی بشری و حتی وسیله ای برای کسب و کار و تداوم زندگی به حساب می آمد. البته برخی از اینورزشها همچون شطرنج، نرد، چوگان و... با وجود مهارتها و هنرمندی های خاص خود از دیدگاه اجتماعی و ادبی دیروز نه تنها حیاتی نبود بلکه جنبه تفریحی و خوشی و مسرت خاطر داشت و چه بسا اشرافی هم بود. در ادب پارسی، عدم پرداختن به ورزش و تحرکات جسمانی، ناپسند وقبیح است و سستی و کاهلی و تن پروری از ویژگی های زشت بشری محسوب می شود. انسان تن پرور و تن آسا و سست، انسانی بی دین، بیروح، بی خرد، سرافکنده و بیمار است. دراین مقاله کوتاه برآنیم جایگاه و اهمیت اجتماعی ورزش و برخی از فعالیت های بدنی و جسمی را ازمنظر ادبی با ارائه شواهد گوناگون ادبی، در ادب پارسی بکاویم.

کلیدواژه‌ها:

ورزش، اجتماع ، ادبیات
درصورت نیاز به مقاله عنوان آن را به آدرس ذیل ارسال فرمایید
hzahmatkesh@chmail.ir
سازندگان:
منابع:
http://www.civilica.com/Paper-SPORTCONF01-SPORTCONF01_114.html
افزودن دیدگاه جدید:

متن ساده

HTML محدود

Image CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید

نظرسنجی

نظر شما در مورد مطالب این وب سایت چیست؟

انتخاب‌ها

تصاویر شاعران

This block is broken or missing. You may be missing content or you might need to enable the original module.