بررسی تطبیقی تبلور احساس در شعر ابراهیم ناجی و محمد حسین شهریار

استاد راهنما: بیژن ظهیری ناو

نگارش: رضا حسن زاده؛ دانشگاه محقق اردبیلی.- 1395

چکیده

در این تحقیق به بررسی زمینه‌های تبلور احساس در آثار ابراهیم ناجی و محمدحسین شهریار که یکی به زبان عربی و دیگری به زبان فارسی و ترکی شعر گفته‌اند؛ پرداخته‌ایم. این دو شاعرِ رمانتیک که از دو فرهنگ و جغرافیای متفاوت هستند، نزد مردم خود شناخته‌شده و موردپذیرش قرارگرفته‌اند. شاید یکی از علل این موفقیت، توفیق آنان در ارائه‌ی احساسات و عواطف خود بوده است که توانسته‌اند به تمسّکِ شعر، نیّات خود را به تصویر بکشند. موسیقی، تصویر و زبان سه سازه‌ی مهم شعر آن‌هاست که هماهنگِ با زمینه‌ی عاطفی خود است، ناجی و شهریار تقریباً از همه‌ی آن اصولی که بلاغیون و پژوهشگران ادبی جهت القای احساسات، روی آنها تأکید داشته‌اند، بهره جسته و استفاده‌ی بهینه‌ای از آن کرده‌اند؛ به‌طوری‌که بعد از بررسی شعر آن‌ها، مشخص می‌شود که تا چه اندازه‌ای پایبندِ اصول و قوانین شعر بوده‌اند. گویا این پایبندی در ناجی حاصل تفکر و تأمل وی در دنیای ادبیات بوده ولیکن دقتِ نظر شهریار به مسائل شعر، هرچند هم که وی مشرف‌به مؤلفه‌ها و نظریات این علم بود؛ بیشتر جوششی و حاصل ذوق و قریحه‌ی مادرزادی‌اش بود. لذا تفاوت‌هایی هم در نوع بیان آن‌ها دیده می‌شود که همین تفاوت‌ها موجب افتراق آنان از همدیگر شده است.

کلیدواژه‌ها: ادبیات تطبیقی، تبلور احساس، ابراهیم ناجی، شهریار

کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی