بررسی تک گویی در هفت رمان دفاع مقدس
استاد راهنما: محسن حسینی
نگارش: شیلان اویهنگی؛ دانشگاه لرستان.- 1395
چکیده
بخش عمده‌ای از رمان و داستان را گفت‌و‌گو تشکیل می‌دهد. در برخی از گفتگوها به مخاطب خاصی توجه نمی‌شود؛به‌عبارت‌دیگر راوی یا قهرمان داستان در لحظه های عاطفی و هیجانات شدید روحی به گفتگو با خود می‌پردازد و از این راه هم به پیشبرد داستان کمک می‌کند و هم از ضمیر ناخودآگاه و خودآگاه خویش پرده برمی‌دارد و در عین حال شیوه‌ای خاص از روایت را شکل می‌دهد که از آن با عنوان تک‌گویی یاد می‌شود. تک‌گویی که اغلب از زاویه‌ی دید درونی و به شیوه اول‌شخص (من-راوی) بیان می‌شود به سه دسته تقسیم می‌گردد: تک‌گویی درونی، حدیث نفس و تک‌گویی نمایشی. ازآنجاکه این شیوه از گفتگو و روایت در ادبیات داستانی امروز موردتوجه قرارگرفته است، ظهور آن را در ادبیات داستانی دفاع مقدس نیز نباید نادیده گرفت. هدف اصلی این پژوهش، که به‌صورت تحلیلی -توصیفی صورت گرفته بررسی گونه‌های مختلف شیوه تک‌گویی در آثار داستانی دفاع مقدس است . بدین منظور هفت داستان از دوره‌های مختلف ادبیات دفاع مقدس انتخاب‌شده ، و به‌گونه‌ای مستقل از یکدیگر موردبررسی قرارگرفته است. در این بررسی مشخص شد در داستان‌های موردنظر نویسندگان به دلایل گوناگون، ازجمله: بیان حالات شخصیت‌ها، فراخی کاربرد قوه‌ی تخیل و سهولت بیان خاطرات واقعی در قالب داستان، از این شیوه بهره برده‌اند؛ همچنین مشخص شد تمایل نویسندگان دفاع مقدس به استفاده از شیوه تک‌گویی درونی بیشتر از سایر انواع تک‌گویی است.
کلیدواژه ها: ادبیات، داستان، دفاع مقدس، تک گویی
کتابخانه تخصصی ادبیات آستان قدس رضوی
