نامش میرزا مهدی فرزند میرزا ابوالحسن قمشه ای از اعاظم حکماء و فلاسفه این عصر به شمار می رود. در سنه 1319در شهر قمشه یا شهرضا بدنیا آمد و برای تکمیل تحصیلات خود به اصفهان و مشهد رفت و در خدمت علما و بزرگان این دو شهر فقه و حکمت آموخت و به رموز فنون مزبوره وقوف کامل حاصل کرد. در تهران در مدرسه سپهسالار و دانشسرای عالی به تدریس اشتغال داشت.
تالیفاتش عبارتست از: 1. شرح رساله فارابی. 2. رساله در علم کلی و امور فلسفه. 3. رساله در عشق. 4. رساله در سیر و سلوک. 5. رساله در مراتب ادارک. 6. حاشیه بر مبداء و معاد ملاصدرا. 7. حاشیه بر تفسیر ابوالفتوح رازی. 8. شرح خطبه حضرت امیر. 9. دیوان قصائد و غزلیات.
صبح شد ای قافله سالار من                                     باز گشا بند غم از بار من
بار منست این دل پر اشتیاق                                    حادثه عشق تو سر بار من
زاغ شب از باغ فلک بر پرید                                    نغمه ای ای بلبل اسحار من
قافله رفت از پی آن شهسوار                                    وه که مرا خست گران یار من
با همه نقص ای شه کل الکمال                                 کس نبود جز تو خریدار من
در گذرای طلعت زیبای دوست                                زشت بود گر همه کردار من
ای رخ زیبای تو صبح امید                                     وی غم هجر تو شب تار من
بزم بیارا که برافروخت شمع                                   ناله جانسوز شرر بار من
آه منست آتش و شمع منست                                     روشنی دیده بیدار من
برگرفته: جهار صد شاعر پارسی گوی از میر ابوطالب رضوی نژاد صومعه سرائی.