بَدَخْشی سمرقندی ، ملک الشعرایِ میرزا الغ بیگ تیمور (حک : 850ـ853). دولتشاه سمرقندی ، خواندمیر و آذربیگدلی گفته اند که او سرآمد شاعران سمرقند بود، و الغ بیگ و درباریانش به او التفات بسیار داشتند و، بویژه ، قصایدش را می ستودند؛ اما هیچ یک نام و مشخصات یا سال مرگش را ذکر نکرده اند.
بَدَخْشی سمرقندی ، ملک الشعرایِ میرزا الغ بیگ تیمور (حک : 850ـ853). دولتشاه سمرقندی ، خواندمیر و آذربیگدلی گفته اند که او سرآمد شاعران سمرقند بود، و الغ بیگ و درباریانش به او التفات بسیار داشتند و، بویژه ، قصایدش را می ستودند؛ اما هیچ یک نام و مشخصات یا سال مرگش را ذکر نکرده اند. امیرعلیشیرنوایی (متوفی 906) پیش از رفتن به هرات در 862، چندسالی را در ماوراءالنهر گذراند (صفا، ج 4، ص 383)؛ بنابراین محتمل به نظر می رسد که بدخشی سمرقندی با مولانا محمدبدخشی (رجوع کنید به بدخشی * اشکمیشی ) که خواندمیر (ج 4، ص 347) او را ملازم سی سالة امیر علیشیرنوایی دانسته و در نظم معما و تألیف قواعد آن تبحر داشته و در این علم چند رساله نوشته است ، یکی باشد.
منابع : ] لطفعلی بن آقاخان آذربیگدلی ، آتشکدة آذر ، چاپ جعفر شهیدی ، چاپ افست تهران 1337 ش ، ص 335 [ ؛ امیرعلیشیرنوایی ، تذکرة مجالس النفائس ، چاپ علی اصغر حکمت ، تهران 1323 ش ، ص 19، 193؛ غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر ، چاپ محمد دبیر سیاقی ، تهران 1353 ش ؛ عبدالرسول خیامپور، فرهنگ
سخنوران ، تبریز 1340 ش ، ص 79؛ دولتشاه سمرقندی ، تذکرة الشعراء ، چاپ ادوارد براون ، لیدن و لندن 1901، ص 420؛ ذبیح الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران ، ج 4، تهران 1363 ش .
