وی بیشتر به‌‌عنوان شاعری غزل‌سرا شناخته شد که در سرودن شعر نیمایی و شعر سپید تبحر داشت.
حسین منزوی
حسین منزوی شاعر ایرانی در سال 1325 شهر زنجان متولد شد. وی بیشتر به‌‌عنوان شاعری غزل‌سرا شناخته شد که در سرودن شعر نیمایی و شعر سپید تبحر داشت. منزوی در سال 1344 وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد. سپس این رشته را رها کرد و به جامعه‌شناسی روی آورد اما این رشته را نیز ناتمام گذاشت و بعدها در سال 1358 مدرک کارشناسی خود را دریافت کرد. فعالیت در رادیو، نویسندگی و اجرای برنامه‌هایی چون کتاب روز، یک شعر و یک شاعر، شعر ما و شاعران ما، آیینه و ترازو، کمربند سبز و آیینه آدینه، مسئولیت صفحه شعر مجله ادبی رودکی بخشی از فعالیت‌های حرفه‌ای وی است.
با عشق در حوالی فاجعه - مجموعه غزلی سروده شده از سال 1367 تا 1372، این ترک پارسی‌گوی (بررسی اشعارشهریار)، از شوکران و شکر، با سیاوش از آتش، از ترمه و تغزل، از کهربا و کافور، با عشق تاب می‌آورم؛ شامل اشعار سپید و آزاد سروده شده از سال 1349 تا 1372، این کاغذین جامه؛ مجموعه برگزیده اشعار کلاسیک، مجموعه اشعار حسین منزوی، انتشارات آفرینش و نگاه برخی از آثار این شاعر است.
وی در سال 1383 بر اثر آمبولی ریوی در تهران درگذشت و در کنار آرامگاه پدرش در زنجان به خاک سپرده شد.
محمدعلی بهمنی درباره منزوی می‌گوید: «اگر بخواهیم غزل بعد از نیما را بررسی کنیم باید بگوییم که هوشنگ ابتهاج در غزل پلی می‌زند و منوچهر نیستانی از این پل عبور می‌کند و ادامه‌دهنده این راه حسین منزوی است که طیف وسیعی را به دنبال خود می‌کشد.»
