نمادپردازی و تصویرسازی با واژة کودک در ادبیات کلاسیک
۱۳۹۴-۱۲-۱۲
شاعران در آثار تعلیمی و عرفانی، برای بیان آموزه­های مورد نظر خود، از صور هنری گوناگونی مانند تمثیل و نماد استفاده می­کنند.
 
نمادپردازی و تصویرسازی با واژة کودک در ادبیات کلاسیک

نوع مقاله: مقاله پژوهشی
نویسندگان
ابراهیم ظاهری عبدوند 1 ؛ جمال الدین مرتضوی2 ؛ اسماعیل صادقی2
1دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهرکرد
2استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهرکرد
چکیده
شاعران در آثار تعلیمی و عرفانی، برای بیان آموزه­های مورد نظر خود، از صور هنری گوناگونی مانند تمثیل و نماد استفاده می­کنند. هدف از نگارش این مقاله نیز بررسی تصاویر هنری و به­ویژه نمادهای ساخته شده با کودک و دوران کودکی در این آثار است. در اشعار عرفانی و تعلیمی، نه تنها اندیشه­هایی­ دربارة چگونگی تربیت کودکان وجود دارد، بلکه هر یک از مراحلی که کودک پشت سر می‌گذارد تا به بزرگ­سالی می­رسد، دست­مایة ساختن تصاویر گوناگون قرار گرفته است. کودک و دوران کودکی نمادی از افراد نادان و ناتوان، سالکان مبتدی، انسان­های دنیامدار، ظاهر بین، گرفتار هوا و هوس و مقلد است. در برخی مواقع به کودک و دوران کودکی، به­خصوص زمانی که رمز سالکان و عارفان قرار می­گیرد، نگاه مثبتی دیده می­شود؛ اما در بیشتر مواقع نگرش به آن­ها منفی است و صفت­هایی همچون نادان، ناقص، غافل، ترسو، گرفتار ظواهر و هوا و هوس و انجام­دهندة کار بیهوده به آن­ها نسبت داده می­شود.شعر،
کلیدواژگان
شعر،کودک،دوران کودکی،نماد،سالک،دنیامداری،نادان،ظاهربین
XML اصل مقاله (559 K)
سازندگان:
منابع:
پژوهشنامه نقد ادبی و بلاغت: مقاله 8، دوره 4، شماره 1، بهار و تابستان 1394، صفحه 139-157
افزودن دیدگاه جدید:

متن ساده

HTML محدود

Image CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید

نظرسنجی

نظر شما در مورد مطالب این وب سایت چیست؟

انتخاب‌ها

تصاویر شاعران

This block is broken or missing. You may be missing content or you might need to enable the original module.