شوقِ وصل: تحلیل شعر «ای شوقِ وصل و شورِ شهادت» تقی پورنامداریان بر اساس دستگاه اندیشگی سهروردی در قصۀ غربت غربی
نویسندگان
ابرهیم خدایار 1؛ کبری فریدونی2
1دانشیاز زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تربیت مدرس
2کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
چکیده
سهروردی یکی از مؤثّرترین شخصیّت‌های عرفانی و فلسفی در تاریخ فرهنگ ایران و جهان اسلام و بنیان‌گذار مکتب اشراق است. در دستگاه‌اندیشگی وی، وقوف بر غربت انسان در جهان و شوق بازگشت به موطن نخستین جایگاهی خاص دارد. این موضوع بهطور عمده در آثار رمزی وی، بهویژه در رسالۀ قصةالغربةالغربیهبهزیبایی مجال طرح یافتهاست.در این پژوهش سرودة پورنامداریان با نام «ای شوق وصل و شور شهادت» از مجموعۀ شعر رهروان بیبرگ (1382) که در حال‌وهوای «شهادت» سروده شده و بیش از هر چیز مبتنی بر دستگاه فکری سهروردی در رسالۀ پیشگفتهاست، به‌روش تحلیلی و با رویکردی انتقادی بررسی شد. نتایج تحقیق نشان داد با توجّه به آثار پژوهشی شاعر در حوزة فلسفة اشراق و سهروردی‌پژوهی، قصة غربت غربی بهطور مستقیم زمینه‌ساز آفرینش سرودۀ یادشده با حال‌وهوای «مرگ و حیات» و بهویژه گزینش مرگ آگاهانه (شهادت) در بستر مفاهیم عرفانی شدهاست.
کلیدواژه ها
شهادت؛ سهروردی؛ قصة‌الغربةالغربیه؛ پورنامداریان؛ رهروان بیبرگ
اصل مقاله (441 K)
