بررسی تطبیقی تئاتر ارسطویی و روایی با استناد به نمایشنامه‌های ادیپ شهریار اثر سوفکلس و ننه‌دلاور و فرزندانش اثر برشت

۱۳۹۴-۰۷-۲۵

پژوهش حاضر با استناد به نمایشنامه‌های ادیپ شهریار اثرسوفکلس و ننه‌دلاور و فرزندانش اثر «برتولت برشت»، به

بررسی تطبیقی تئاتر ارسطویی و روایی با استناد به نمایشنامه‌های ادیپ شهریار اثر سوفکلس و ننه‌دلاور و فرزندانش اثر برشت

مقاله 2، دوره 1، شماره 2، پاییز 1392، صفحه 1-21

نوع مقاله: پژوهشی

نویسندگان

1ابراهیم استارمی ؛ 2الناز قدوسی شاهنشین

1استادیار گروه زبان و ادبیات آلمانی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

2دانش‌آموختة کارشناسی ارشد گروه آموزش زبان آلمانی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

چکیده

پژوهش حاضر با استناد به نمایشنامه‌های ادیپ شهریار اثرسوفکلس و ننه‌دلاور و فرزندانش اثر «برتولت برشت»، به کمک مثالهای متعدد از دو اثر مذکور، به مقایسۀ تحلیلی اصول تئاترارسطویی و روایی می‌پردازد. مبانی تئاتر ارسطویی برگرفته از اثر فن شعر ارسطو است که تا قرن هجدهم میلادی تنها روش حاکم در ادبیات نمایشی محسوب ‏می‌شده است. هدف این شیوۀ نمایشنامه‌نویسی، تزکیة احساس است که به‌وسیلۀ استغراق، حس همدردی و ترس در تماشاگر ایجاد می‌شود‌‏‌‏. وجود «وحدت سه‌گانه»، «اوج نمایشنامه» و «پریپتی» (بازشناخت) و «لحظۀ اولین و آخرین هیجان در نمایش»، از دیگر اصول برجستۀ این نوع تئاتر محسوب می‌شود. مبانی تئاتر روایی بر نظرهای برتولت برشت درزمینۀ نمایشنامهنویسی نوین و غیرارسطویی استوار است. برشت، معتقد است که باید به اتفاقات روزمره و بدیهیات بهوسیلۀ بیگانه‏سازی، غرابت بخشید تا آن‏ها‏ بازشناخته شوند و زمینه‌های نقد و داوری در بیننده ایجاد شود. ازجملة این فنون بیگانه‏سازی عبارت‌اند ‌از: دوگانگی نقش بازیگر نمایش؛ ناسازی در فکر و عمل بازیگر؛ جهش زمانی؛ قطع روند داستان به وسیلۀ موسیقی؛ صحنهآرایی با نورزیاد؛ صحنۀ نیمة خالی با پردۀ نیمهباز؛ وجود عناوین در ابتدای هرصحنه و نصب تابلوها با عناوینی که تماشاگررا از توهم برهاند که در نمایشنامۀ ننه‌دلاور و فرزندانش استفاده شده است.

کلیدواژگان

واژگان کلیدی: تئاتر ارسطویی و روایی؛ پیرنگ؛ استغراق؛ بیگانه‏سازی٬ فاصله انتقادی

اصل مقاله (215 K)

برچسب ها:

تئاتر ارسطویی و روایی،پیرنگ،استغراق، بیگانه‏سازی٬فاصله انتقادی

سازندگان:

زحمتکش

افزودن دیدگاه جدید:

سال نو مبارک

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

نظامی گنجوی

بهاری داری از وی بر خور امروز که هر فصلی نخواهد بود نوروز گلی کو را نبوید آدمی زاد چو هنگام خزان آید برد باد

حلول ماه نزول رحمت خدا مبارک

این دهان بستی دهانی باز شد تا خورنده لقمه‌های راز شد لب فروبند از طعام و از شراب سوی خوان آسمانی کن شتاب گر تو این انبان ز نان خالی کنی پر ز گوهرهای اجلالی کنی طفل جان از شیر…

هوشنگ ابتهاج

‏گاهی چُنان در این شب ِ تب‌کرده‌ی ِ عبوس ‏پای ِ زمان به قیر فرو می‌رود که مَرد ‏اندیشه می‌کند ‏شب را گذار نیست ‏اما به چشم‌های ِ تو‌ ‏ای چشمه‌ی ِ امید! ‏شب پایدار نیست. هوشنگ…

سعدی

به تو حاصلی ندارد غَمِ روزگار گفتن که شبی نَخُفته باشی به درازنای سالی

مولانا

چون که اسرارت نهان در دل شود ** آن مرادت زودتر حاصل شود

مثنوی معنوی مولوی

بس دعاها کان زیانست و هلاک وز کرم می‌نشنود یزدان پاک

نظرسنجی